L.S.S. CDs

L.S.S. MCs

L.S.S. Merchandise

L.S.S. Vinyl Releases

LSS 042 DIZZINESS - Bound by Strenght

LSS 040 RAVENDARK'S MONARCHAL CANTICLE/POPRAVA - Pure Hate Attack

LSS 039 XAOS OBLIVION - Rituals from the Cold Grave

LSS 038 A MONUMENTAL BLACK STATUE - Excelsior

LSS 037 DIABOLICAL PRINCIPLES - The Final Step Before the Dawn

LSS 036 STORMSTONE - Heirs of All Fights

LSS 035 GEIMHRE - Mollachd

LSS 034 LYCANTHROPY - Operation Werwolf

LSS 033 ENOID/MORTUUS CAELUM/DIZZINESS - Impetum In Tenebris

LSS 032 NOKTURNE - Embracer Of Dark Ages

LSS MC 009 OHTAR - Quotidian Purgatory

LSS 031 DARK FURY - Synningthwait

LSS 030 WINTERFRONT - Northwinds

LSS 029 CELTIC DANCE - Ancient Battlecry

LSS 028 EXECUTION HILL - King the Gallows

LSS 027 WOLFTRIBE - Dolor Aeterna

LSS 026 BLAKULLA - Hymns to the Past Glory

Mniej więcej dwa lata temu miałem możliwość obcować z debiutem projektu co się zowie Blakulla. Nie wywarł on wtedy na mnie zbyt pozytywnego wrażenia, aczkolwiek wyrażałem nadzieję, że coś z tego może kiedyś będzie, bo zadatki były. No i się sprawdziło.

Powiem szczerze, narobił mi odpowiedzialny za ten projekt Surtr , ochoty na pełnowymiarowy materiał. Mam nadzieję, że drugi już długograj niedługo się pojawi. Na razie jednak, od pewnego już czasu, wkręcam się w klimat zaprezentowany na „Hymns to the Past Glory”. Buduje go tutaj zarówno muzyka, jak i pełen emocji wokal. Zacznę od tego drugiego. Brzmi dla mnie przede wszystkim autentycznie, a to plus wspomniane emocje, buduje w moim przekonaniu wiarygodność muzyka. Kiedy Surtr wykrzykuje w pierwszym kawałku słowa „Return of the Old Magic”, to ja mówiąc kolokolwialnie mu wierzę. Nostalgia to słowo kluczowe w przypadku tego materiału. Black metal, który Blakulla prezentuje, jest pełny pewnego rodzaju mrocznej atmosfery i w tym wypadku nie jest to żaden slogan reklamowy, bo to czy LSS sprzeda 20 sztuk, czy 500 mi stanu konta nie poprawi. Nie spodziewajcie się tutaj niczego odkrywczego, ani przede wszystkim skomplikowanego. Przy którejś z ostatnich recenzji wspominałem, że zbudowanie klimatu na przysłowiowych trzech riffach jest trudne i nie wszyscy potrafią temu podołać. Blakulla na tej EP-ce (inaczej było w przypadku debiutu) zdecydowanie podołała temu zadaniu. Ten materiał nie nudzi mimo że jest dość prosty, również jeśli chodzi o tempo, bo wielkiej szermierki i wolt się w tej kwestii  tutaj nie spodziewajcie. „Hymns to the Past Glory” przykuwa bez wątpienia uwagę. To efekt samej muzyki, wokali i brzmienia. Ciekawa, chociaż bardziej „łagodna”, wersja „Dernier Bastion Blanc” Seigneur Voland.

I pstryk, płyta wyjęta z odtwarzacza. Bardzo często wraz z tym momentem, muzyka gdzieś tam ulatuje, bo po co w mózgu trzymać niepotrzebne śmieci. EP-ce „Hymns to the Past Glory” to nie grozi.

Ocena: 8/10

Perhaps the greatest strength of this Blåkulla EP is its ability to hold true to the simplistic, lunar grace of the cover artwork. The moon is by no means an uncommon occurrence in the black metal medium, but there's also nothing quite like finding an inherent comfort in a particular image, putting on the music and then having it fulfill those expectations. It's like a cup of coffee in the morning, or the euphoria I feel at the first signs of autumn or winter. Without these things, often taken for granted, I would find existence far less appealing. And so, too, do I find nourishment in music like this, even if it's aim is never extraordinary or unique. Not to be misleading; there's nothing specifically 'comfortable' about S.B.E.'s latest recording. This is raw and conservative black metal not entirely deviated from his 2011 full-length Darkened by an Occult Wisdom, albeit with a little more of a glorious maturity in how the songs are composed, how the vocals are performed, and the murky majesty of the chord selections which successfully conjure up a melancholic pride without needing to beat you over the head with it.

I enjoyed that S.B.E. could compose longer tracks on the debut without devolving into the utter tedium I often associate with such songwriting, and this is a characteristic retained by this material. In fact, my favorite of the three tracks is the 12 minute anthem/finale "Nostalgia from Desolate Times"; moody black-punk driven rhythm guitars that have a real density to them, without leeching away the melodic structure of the chords or the emotional resonance of the caustic vocals. It's all pretty simple stuff, dominated by tremolo picked guitar,  and doesn't offer a lot of variety in terms of tempo, which makes for a long time spent with the tinny blast beats. But there are various surges in speed and intensity here which keep it well within the attention span, and it certainly captures the disc's overall mood...that of traipsing nighttime terrain on a journey, both metaphysically and nostalgically recapturing the vibe I once felt in the early 90s, when finally this strain of metal had broken away from the norm to satiate a more nocturnal, atmospheric craving for sounds like De Mysteriis Dom Sathanas or Bathory's sophomore The Return.... The production aesthetics seem very true to this period, with the soaring, airy vocals, the mid-range guitars thrusting alongside the charging kicks and snares which feel as if they've been played at you for a distance...like three players set up in a forest but the drummer just happens to be the furthest away from the listener's perspective.

The riffing vibes I picked up here were mildly less sinister that the debut, and in turn more grandiose, but there's not as wide a palate of these, so they stay relatively even-handed across the three tracks. The most versatility you'll find on the EP is in S.B.E.'s vocals, shifting between hoarser invocations and decrepit, passionate howls which seem slightly cleaner by comparison. There's a lot of sustain and decay when he holds out the screams that gives you that impression of some broken down hermit/heretic out in the wilderness, exhaling curses against those who set him on that path. Or an angry specter's accusations to the living. Either way, it's not just the predictable, monotonous rasp you might come to expect, and goes a long way towards forging decent material into something more worthy of your attention; which is ultimately where Hymns to the Past Glory lies on the spectrum...traditional atmospheric black metal focused wholly on savage, central instrumentation (guitars, drums) rather than symphonic arrangement, but arriving at that same end result. Comparable to both the traditional Scandinavian scene and the harder edged contemporary Quebecois stuff which seeks to retain those eerie, early themes and values of black metal. It's not expansive for the style, but doesn't really need to be if you're in the mood for 25 minutes of bleak reflection, far away from the sun.

7.5/10

http://www.fromthedustreturned.com/

LSS 025 BRIARGH/HEILNOZ - Omen of the Last Autumn

LSS 024 SWAROST - Brzask

Psychozine.eu

 „Brzask” to materiał powracającego na scenę po dłuższej nieobecności małopolskiego Swarost. Wydawcą tego pięciootworowego minicd jest Lower Silesian Stronghold ( Raborym dokonał również masteringu materiału, a tak dla ciekawości został on nagrany w latach 2008 – 2013 !!! ) oraz znana do tej pory w wydawnictw kasetowych Ancient Order Productions.
      Dla osób siedzących w klimatach undergroundowego black metalu, już te dwie nazwy będą jednoznacznym wyznacznikiem stylistycznym „Brzasku”. Materiał ten składa się z pięciu kompozycji utrzymanych w jednej konwencji stylistycznej. Jest to zimny, złowieszczy black metal, mający swój archetyp w II fali północnoeuropejskiego black metalu początku lat dziewięćdziesiątych. W muzyce tej usłyszymy, również bardzo dużo nawiązań do krajowych „legendarnych” już hord, tworzących w tamtych czasach. Któż z nas nie pamięta pierwszych materiałów Graveland, Behemoth, Sacrilegium, Perunwit, Legion czy Arkony.
      Ducha tych „legendarnych” zespołów usłyszymy w kompozycjach zawartych na „Brzasku”. Charakterystyczne dla gatunku i specyfiki grania klasycznego undergroundowego black metalu, brzmienie z lekko niedostrojonymi gitarami i perkusją mocno wysuniętą do przodu, sprawi, że fani takiego muzykowania na chwile, choć powrócą w swoich wspomnieniach do tamtych dni. Krążek ten moim zdaniem bardzo dobrze wywiązuje się z zadania zapowiedzi nowego pełnego wydawnictwa. Pokazuje jednoznacznie, że zespół ponownie działa i „prawdopodobnie” tworzy nowy materiał.
      Na pewno Panowie zdają sobie sprawę, że powroty po latach są o wiele większym wyzwaniem dla każdego artysty niż wkroczenie na scenę z etykietą debiutanta. Liczę jednak na to, że twórcy „Brzasku” zaskoczą nas i ich najnowszy materiał, będzie rozwinięciem tych wszystkich pomysłów oraz dźwięków które usłyszeliśmy na tym krążku.
      Obowiązkowo muszą oni również większą staranność przyłożyć do produkcji oraz realizacji materiału. Zdaję sobie sprawę, że Swarost nie gra epickiego symfonicznego metalu, z drugiej strony nawet największy muzyczny konserwatysta czy ortodoks klasycznego undergroundowego brzmienia w pewnym momencie zacznie kręcić głową gdy będzie mu dane posłuchać entego materiału brzmiącego jakby nagranego w piwnicy w 1993 roku.
      Momentami opamiętajmy się jednak mamy trzynasty roku dwudziestego pierwszego wieku, czas poszedł trochę do przodu !!!
      Na zakończenie dwie krótkie informacje, płyta jest do kupienia w sklepach internetowych obu wytwórni, po drugie radzę się spieszyć wydana jest w limitowanym nakładzie 1000 egzemplarzy.

http://www.psychozine.eu/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=3130

Chaosvault.com

Przyszło mi jakiś czas temu. Przesłuchałem raz, albo dwa. Potem poleżało na kupce płyt do recenzji w myśl zasady „wino im starsze, tym ponoć lepsze”. W zasadzie  chuj wie po co. Przecież ja wina nie pijam. Za to słuchać takiej muzyki – mogę.

Co ja biedny żuczek mam napisać o muzyce prezentowanej przez Swarost? Muzyce o której napisano już chyba wszystko. Stworzono tysiące metafor, porównań, onomatopei, oraz innych niezmiernie_mądrze_brzmiących_środków_stylistycznych wśród których na czoło i tak wysuwają się : leśne brzmienie, Szatan się cieszy, co za chujnia, zrywa portki. Co tu napisać o muzyce, która mocno osadzona jest we wczesnych skandynawskich klimatach drugiej fali czarnego metalu? Nie pozbawiona jest oczywiście dość specyficznego ducha pierwszych polskich black metalowych hord. Dobrze wiecie o których kapelach mowa. Tutaj nie jest najważniejsze brzmienie i męcząca do pewnego stopnia perkusja „wysunięta” do przodu. Chodzi o klimat, czyli o kolejne wytarte do granic możliwości pojęcie używane do podkreślenia tego „czegoś” co jest w muzyce zespołu, ale czego nie umiemy opisać w prostych, żołnierskich słowach. Ale tak tu właśnie jest. Nie spodziewajcie się czegoś odkrywczego, czy nowomodnych emocjonalnych wiwisekcji proponowanych przez chłopców, którzy jedynie przypadkiem znaleźli się w szufladzie z napisem black metal. Spodziewajcie się konkretnego, prostego, chałupniczego wręcz łojenia, które albo lubicie i wciągacie takie płyty masami, albo od razu wypierdolicie. A bo na przykład wolicie ” jak ładnie brzmi i tekst się da rozpoznać”. Odnoszę wrażenie, że panowie muzykanci płakać po Was nie będą. Wracając do „Brzasku”. Nie jest to może coś, coby mnie poraziło swoją wielkością, ale bez wątpienia miejsce w mojej kolekcji ma. Ja lubię takie granie, więc i też pewnie obiektywny nie jestem, ale w dupie to mam. Wy możecie brać w ciemno, albo poszukać na sieci i sprawdzić. Pewnie gdzieś jest.

Ze szczegółów czysto technicznych. Materiał na tę EP-kę był nagrywany ponoć 5 lat. Nie wiem co chłopakom stawało na przeszkodzie (pewnie życie), ale życzę, żeby następny materiał – długograj tym razem – powstawał krócej. Z pożytkiem dla Was i słuchaczy.

http://chaosvault.com/recenzje/swarost-brzask/

LSS 023 BENARES/WINDS OF HYPERBOREA - Jebać Życie

7 Gates

Demo WoH średnio przypadło mi do gustu, to taki dosyć specyficzny materiał i miałem pewne oabwy co do nowych utworów. Okazało się, jednak, że zespół rozwinął się na przestrzeni lat i to w kierunku, który bardzo mi odpowiada. Muzyka o potężnym ładunku negatywizmu w czystej blackmetalowej formule. Szorstkość riffów drapie aż do krwi, to nie jest przyjemna muzyka, to ziejąca mizantropia czarna otchłań, która pochłania wszelkie światło. Dwie długie mocarne kompozycje, które zioną nienawiścią, ociekające muzycznym jadem sączącym się powoli w uszy słuchaczy. Dźwięki autentycznie  krzyczą „jebać życie”, to jest prawdziwy antyludzki black metal a nie jakieś smętne popierdułki spod znaku depresyjnego „black metalu”. O Benares mówi się jako o kontynuacji Wschód, wszak autor muzyki jest ten sam. Nie do końca jest to prawda moim skromnym zdaniem bo Benares powraca do korzeni black metalu do jego pierwotnej formy, tej czystej i złowrogiej, która goreje czarnym płomieniem. Podobnie jak w przypadku WoH są to dźwięki o specyficznej naturze, które zioną agresja i niemalże namacalnym złem. Wystarczy posłuchać tych szalonych riffów, które z bluźnierczej kanonady z łatwością przeistaczaj sie w przepełnione mizantropia hymny będące pochwała wszystkiego tego, co niszczy życie. Dramatyzm tych kompozycji jest zniewalający, obracają się one w różnych klimatach, jednak klamra spinająca te zróżnicowane desenie jest antyludzki wydźwięk każdej nuty. Benares jest momentami bardziej dynamiczny niż WoH, ale cel obydwu jest taki sam… zniszczyć ludzkość, stłamsić każdego w dźwiękowym mroku, zniewolić go i wyssać z niego życiową energię. Split bardzo dobry, świetny dobór zespołów, które na ten sam temat mają może nieco inne spojrzenie ale cel jest jeden, i powiem wam ze udaje się im go osiągnąć… jebać życie.

666/666 - Tymothy

Psychozine.eu   

Lower Silesian Stronghold prezentuje nam kolejny w swoim katalogu split, tym razem jest to krążek na którym usłyszymy dwie formacje Winds of Hyperborea a także Benares ( znany wcześniej jako Wschód ).
      Te bardzo ascetyczne w swojej formie edytorskiej wydawnictwo zawiera siedem kompozycji ( otwierające album dwie pierwsze to dzieło Winds of Hyperborea, a pozostałe pięć to Benares ).
      Stylistycznie mamy tutaj do czynienia z podziemnym, kultowym, elitarnym black metalem.
      Marszowe tempa, gitarowe riffy osadzone na solidnym fundamencie postawionym przez sekcję plus złowieszcze wokale. Totalny, pełny nihilizm egzystencjonalny w warstwie tekstowo – muzyczno – edytorskiej.
      Tak jakby popatrzeć po personaliach to materiał ten został stworzony, przez ludzi, którzy szerszemu światu znani są z Dark Fury. Pierwszy zespół to odpowiednio Njord a drugi to P. Dalszych rekomendacji nikomu chyba dalej nie potrzeba, popatrzcie tylko kto ten materiał wydał !!!
      Te wszystkie postaci krajowego undergroundu są jak dla mnie wystarczającym gwarantem wysokiego poziomu tego materiału oraz jego wyjątkowej elitarności. Na pewno nie jest to typowy „popularny” black metal, jakim ku nie tylko mojemu przerażeniu zalewana jest krajowa, europejska i światowa scena black metalowa. Muzyka Winds of Hyperborea oraz Benares, przeznaczona jest dla osłuchanych i świadomych słuchaczy … dla innych będzie to kolejny niezrozumiały materiał z brudnym brzmieniem.
      Zasadniczo nie widzę w tym materiale elementów, które przyczyniłyby się do obniżenia mojej końcowej noty ( no może takim elementem jest zbyt krótki czas trwania całego materiału – z drugiej strony split ten jest bardzo ciekawą zapowiedzią pełnych płyt tych zespołów i w sposób znakomity z tej roli się wywiązuje ).
      Produkcja materiału jest charakterystyczna dla zespołów wykonujących elitarny nihilistyczny black metal. W tej muzyce nie są ważne smaczki, harmonie, klimatyczne melodyjki … taki black metal to pewnego rodzaju puszczony z bardzo wysokiego wzniesienia na luzie walec drogowy pozbawiony hamulców jak i operatora. Niszczy on wszystko co napotka na swojej drodze, nie zna litości oraz przebaczenia.
      Bardzo lubię sięgać po taką muzykę po tych wszystkich klimatycznych i melodyjnych zespołach pogańsko / folk metalowych, których słucham najwięcej.
      Dźwięki oferowane mi przez Winds of Hyperborea, Benares czy Dark Fury pozwalają mi po etnicznym „catarsis” powrócić szybko i to w jednym kawałku na ziemię.
      W dzisiejszych czasach chodzenie w głową chmurach oraz przykładanie wszystkiego do jednej uniwersalnej ogólnoludzkiej miary doprowadzi nas do jakiś altruistycznych i empatycznych zachowań. Musimy pamiętać, że w chwili obecnej świat nie jest już taki jak kilkanaście lat temu i nie otaczają nas „pańskie owieczki” lecz stada „czarnych” wilków żerujących na nas. Słowem „(…) jebać życie (…)”

http://www.psychozine.eu/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=3102

Chaosvault.com

Prosta okładka. Na niej nazwy zespołów i przesłanie, które będzie nam przyświecać przy każdym przesłuchaniu. Jebać życie. Niby proste, ale weź tu cały czas pozuj na mizantropa. Na ile split Winds of Hyperborea i Benares jest w stanie wzbudzić niechęć do ludzkiego gatunku?

Powiem szczerze, we mnie jakiś morderczych instynktów, czy dołów godnych bohaterów epoki Romantyzmu, ta płyta nie wzbudziła. Być może chuj ze mnie, a nie mizantrop. Powiem więcej – za każdym razem kiedy słyszę ten krążek, na moim pooranym ryju gości uśmiech. Bo ja lubię taki black metal. Przyznaję, że bardziej akurat na tym splicie widzi mi się Benares ( wcześniej  Wschód), niż Winds of Hyperborea. Niczego drugiemu projektowi nie ujmując, bo gra ciekawie ( szczególnie drugi utwór w fazie końcowej). Problem na tym, że na obecną chwilę trudno mnie zainteresować długim kawałkiem. Raczej wolę szybkie strzały. Nawiasem, pierwsze dźwięki  wałka numer jeden z czymś mi się usilnie kojarzą, ale za cholerę nie przypomnę sobie z czym. Czas chyba zacząć brać lecytynę. Czy na początku materiału, to jest tekst z Końca cywilizacji Szulkina? Cześć Benares jest dla mnie dużo bardziej strawna, bo kawałki czasowo nie przekraczają 6 minut. Sporo się w nich dzieje, ale z drugiej strony black, którego mamy tutaj okazję słuchać, specjalnie skomplikowany nie jest. Dużo ważniejsze wydaje mi się być tutaj utrzymanie odpowiedniego klimatu. Sporo zresztą „robi” w tej kwestii tutaj wokal. Zresztą w obu przypadkach panowie stawiają na klimat: duszny, przytłaczający i ocierający się momentami o szaleństwo – słowem, raj dla wszystkich zwyroli. Dużo bardziej w przypadku Benares trafiają do mnie szybsze fragmenty. Z całego splitu najbardziej przypadł mi do gustu „Celebration of Decay”

A jeśli potrzebujecie konkretnej rekomendacji, to powiem tak. Cały split to tak naprawdę robota Panów znanych chociażby z Dark Fury. Będzie? Ja bym brał.

http://chaosvault.com/recenzje/winds-of-hyperboreabenares-jebac-zycie/

LSS 022 DARK FURY - Semper Fidelis

Na piętnastolecie działalności wrocławskie Dark Fury wypuściło na rynek retrospektywno wspominkowy krążek. Znalazły się na nim te wszystkie utwory, które były poupychane gdzieś na archiwalnych taśmach demo, promówkach czy splitach oraz nagrane już jakiś czas temu ale z nieznanych bliżej powodów nigdy oficjalnie nie publikowane na srebrnym krążku. Nie ukrywam, że od pierwszego kontaktu z dokonaniami tego dolnośląskiego coś między nami iskrzyło i iskrzy dalej.
      Ci którzy czytają moje grafomańskie popisy na stronie PsychoZine pamiętają zapewne, że ich ostatni pełnowymiarowy materiał „W.A.R.” za bardzo nie trafił w moje gusta. Ja Dark Fury szanuję za to co zrobili na bardzo dobrym „The Price of Treason” czy znakomitym i mocno wchodzącym w mózg słuchacza „Saligia”. Na tych krążkach Dark Fury sieje burzę, sieje zniszczenie, sieje nienawiść, sieje to wszystko co w podziemnym niezależnym i nie kłaniającym się wszelkim trendom i modom graniu mrocznej, brudnej, nienawistnej i ciężkiej metalowej muzy powinno mieć miejsce. W bardzo podobnym klimacie utrzymane jest ostatnie wydawnictwo tej ekipy.
      Po pierwsze materiały te powstawały podczas różnych sesji nagraniowych, w różnych czasach, jednak brzmienie i przekaz muzyki Dark Fury zawsze jest takie samo. Undergroundowy, piwniczny zaduch i mrok czuć i słychać w każdej z kompozycji. Tradycyjnie już dla zespołu utrzymane są one w marszowych, umiarkowanych tempach … perkusja wybija rytm niczym żołnierze maszerujący w defiladzie po warszawskim Placu Saskim. Jeden, dwa, trzy … . Klasyczne dla tego zespołu klimaty pojawiają się i w tych zawartych na „Semper Fidelis” kompozycjach – bardzo dobrze. Mistrzostwo formy i warsztatu „w muzycznym wydaniu” ujawnia się w takich cechach jak powtarzalność i utrzymanie określonej atmosfery.
      Po drugie rzeczą bardzo ważną w muzyce twórców „Saligia” oraz „The Price of Treason” jest wokal, na tym materiale mamy doskonałą możliwość porównania go na przestrzeni lat. Uważam, że poczynając od kompozycji najstarszych kończąc na najnowszych, widzimy pewien progres. Na każdej z nich staje się on jakby jeszcze bardziej szalony, oddalony od reszty muzyki Dark Fury. Oddziela się on jakby od „ciała” zespołu i unosi się gdzieś pomiędzy – wykonawcą a słuchaczem. Nie mogąc się zdecydować, którym z tych dwóch osobnych bytów w pełni zawładnąć i opętać.
      W naszym kraju na palcach można policzyć, zespoły wierne ścieżce jaką obrały w momencie swojego powstania. Znamy wiele „hord” będących u zarania swojej egzystencji black a w chwili obecnej zapominających o swoich korzeniach czy też nawet o całym metalowym podziemiu. Osobiście raczej jestem wyznawcą maksymy, że „mój honor, to wierność” i mam w czterech literach wszelkie konotacje tej paremi.
      Idąc za przykładem, Dark Fury, rozumiem tez ich oddanie innej sentencji „We Know How To Hate … And We Will Fight`Till The End!” – nic mnie tak nie nakręca do jeszcze lepszej pracy i działania niż jawna nienawiść i podkręcanie emocji przez tych którzy mi źle życzą. Ja w tym akurat wypadku wrocławianom, życzę jak najlepiej, winszuje pięknego jubileuszu, ciekawego wydawnictwa i oczekuję na nowy pełnowymiarowy materiał.
      BĄDŹCIE ZAWSZE WIERNII !!!

http://www.psychozine.eu/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=3057

LSS 021 SEVERE STORM/SLAVECRUSHING TYRANT -  We Will Drown The Dawn in Blood

Chaosvault.com

Dawno się LSS do mnie nie odzywało, nawet podejrzewałem, że nasz trudny, acz wspaniały związek na odległość, został zerwany. Na szczęście, dowód miłości aż po grób w postaci niniejszego splitu, pojawił się któregoś zimowego dnia w mojej skrzynce. Jak go skomentowałem?

Severe Storm – bardziej majestatyczny w swoim wydźwięku, „zimny” black metal , ale nie odpychający. Slavecrushing Tyrant z kolei to wkurwienie i najprostsze środki – chociażby słyszalne w niekoniecznie skomplikowanych riffach – mające pokazać, kto i za co ma wpierdol i permanentny ban na życie. Ciężko mi jednoznacznie wybrać, który forma podoba mi się bardziej. Severe Storm zaczyna riffem – który zabijcie mnie jeśli czynię herezję, albo brak mi wiedzy – gdzieś już słyszałem. Uczucie to wręcz mnie pali. Kawałek numer dwa – jest dla mnie zdecydowanie najsłabszym elementem całości tego splitu. I racjonalnie nie jestem w stanie wytłumaczyć czemu, ale męczy mnie on po prostu. Dalej jest już tylko lepiej. Cześć Severe Storm balansuje muzycznie na tym poziomie chłodu i wynaturzenia w black metalu, który mi jak najbardziej odpowiada. Poza wspomnianym kawałkiem drugim. ST zdecydowanie punktuje u mnie dwoma pierwszymi kawałkami swojej części splitu. Remis, aczkolwiek ze wskazaniem na „The Fortress of Time”. Jak wspomniałem wcześniej, znajdziemy tutaj przede wszystkim proste środki muzycznego przekazu, co oczywiście nie oznacza, że muzyka jest prostacka. Dużą robotę w przypadku Slavecrushing Tyrant robi wokal o którego sposobie wylewania żalów można bez wątpienia powiedzieć „ekspresyjny”. Odnoszę wrażenie, że to druga część tego splitu jest bardziej „wkurwiona” i agresywna. Ale jak zaznaczyłem wcześniej, wydaje mi się że Severe Storm postawił na coś innego. Czy warto? Myślę, że tak. Nie jest to co prawda – przynajmniej z mojej perspektywy – płyta o której będzie mówiło się latami, ale miejsce w mojej kolekcji ma zapewnione.

 Płyta wydana jest dość ascetycznie, ale zakładam celowe działanie. Okładka może nie powala, ale to muzyka jest tutaj najważniejsza. Zawsze można podczas słuchania, patrzeć dajmy na to na ścianę.

http://chaosvault.com/recenzje/severe-storm-slavecrushing-tyrant-we-will-drown-the-dawn-in-blood/

Psychozine.eu   

Materiał ten jest pierwszym z szeregu splitów jakie przyszło mi w tym czasie opisywać. Obiektywnie mówiąc wszystkie z nich trzymają bardzo wysoki poziom i pisze to z nie ukrywaną satysfakcją.
      Na pierwszy ogień idzie 100% rodzimy podziemny produkt. Zarówno Severe Storm jak i Slavecrushing Tyrant to polskie kapele, wydane przez zasłużone na krajowym poletku labele Lower Silesian Stronghold oraz WereWolf Promotion.
       „We Will Drown The Dawn in Blood” zawiera dziewięć kompozycji pięć z nich jest dziełem Severe Storm, pozostałe to efekt pracy Slavecrushing Tyrant. Jak zapewne domyślacie się obie formacje preferują granie black metalu w najczystszej, pełnej nienawiści formie. Tak, też jest. Te dziewięć kompozycji to podziemny hołd oddany tradycyjnemu konserwatywnemu black metalowemu hałasowi.
      W przypadku Severe Storm i ich muzyki, jest ona bardzo chłodna a zarazem majestatyczna. Bardzo północnoeuropejska / skandynawska w swoim charakterze i formie. Maksymalnie prosta forma i brak zbędnego przynudzania. Wszystko to okraszone dzikimi, pełnymi furii wokalami.
      Z Slavecrushing Tyrant jest bardzo podobnie jednak w moim odczuciu ich muzyka jest jakby bardziej odhumanizowana. To co było w przypadku pierwszego zespołu dzikie i pełne furii, tutaj jest bardziej nihilistyczne. Trudno mi w tym wypadku tak jednoznacznie odnaleźć odwołanie do jakiejś sceny czy też konkretnego zespołu.
      Dominuje tu hedonizm muzyków, tworzących tylko i wyłącznie w celu zaspokojenia swoich twórczych ambicji. Cynicznie nastawionych do grona odbiorców a tym bardziej recenzentów. Lubię takie granie i szanuję taką postawę, bo czym że jest nasze życie gdy wyzbędziemy się tego wszystkiego co dla nas jest najlepsze i najbardziej nas kręci.
      Tak jak wspomniałem na początku, ten split według mojego podchodzenia do muzyki i sposobu jej oceniania, w znakomity sposób wpisuje się w podziemny charakter metalowego grania.
      Muzyki tworzonej i wydawanej przez ludzi z pasją, dla ludzi, którzy z pasją do niej podchodzą. Tutaj nie ma całej maszyny marketingowo promocyjnej, mającej za zadnia podświadomie mówić nam co jest czarne a co białe. Wszyscy Ci którzy wchodzą w ten biznes zdaja sobie sprawę, ze robią pewne rzeczy dla idei a nie pliku $ niewiadomego pochodzenia.
      Takie podejście do muzyki zespołów, wydawców powinno nas skłonić do refleksji podczas słuchania tego materiału i zastanowienia się, nad tym co też twórca miał na myśli a także uszanowania jego dokonań.

http://www.psychozine.eu/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=2983

LSS 020 AASGARD/BRIAGH -  Restoration/Kyaoimos

No i mamy kolejne wydawnictwo z wrocławskiej Lower Silesian Stronghold. Jest to tym razem split, dwóch zespołów znanych ze wcześniejszej współpracy z tym labetem. Grecy z Aasgard wydali pod skrzydłami naszego labelu epkę „Nekriki Mistagogia” a pochodzący z hiszpańskiej Kantabrii Briargh zdążył zrealizować dwie płyty.
      Po raz kolejny napiszę w recenzji, ze bardzo lubię splity bo przynoszą one same korzyści, zarówno zespołowi jak i wydawcy. Obie formacje nie są anonimowymi, początkującymi muzycznymi tworami. Choć jak mam szczerze tutaj napisać ( masło, maślane ) ja pisze zawsze szczerze !!!
      Jak na moje ucho, bardziej obeznanym ze studio i z pracą w nim jest chyba kantabryjski one – men band Briargh.
      Każdy z zespołów, przygotował na potrzeby tego wydawnictwa, po cztery kompozycje. Moim zdaniem cztery kompozycje Eruna są moim zdaniem bardziej dojrzalsze przemyślane i co najważniejsze słychać w nim więcej własnych pomysłów. Muzyce Aasgard nie mogę zarzucić wtórności, ale mam taki prywatny mały „bzik” polegający na ślepej i „głuchej na tcze gadanie” miłości do greckich formacji – grających black i inne metalowe gatunki po swojemu. Taki pierwszy lepszy z brzegu Kawir oceniany przeze mnie ostatnio. Ci Panowie graja już prawie dwadzieścia lat i po ich soundzie, w ciemno jestem w stanie powiedzieć, ze pochodzą i tworzą w Grecji. W przypadku Aasgard tego raczej nie powiem, bo ich materiał brzmi bardziej jak jakieś ortodoksyjne black metalowe kapele z Niemiec czy z drugiej fali norweskich true hord. W tym właśnie soundzie widzę największy problem materiału będącego na tym splicie a powstałym „Made In Greece”. Bo sama muzyka boroni się bardzo dobrze, konserwatywny, piwniczny zgniły diabelski metal opowiadający o wszystkim tylko nie o miłości do bliźniego.
       Co do Briargh to po woli staję się fanem Pana The Dux Bellorum Briargh. Jego rozbrajająca szczerość wypisana w okładce do płyty jest rzadko spotykana. Przyznał się od publicznie do tego, że materiał powstał w wyjątkowo trudnym dla niego okresie życia, dodatkowo teksty są tak osobiste, ze nie będą publikowane – szczerość. Tym zyskuje się szacunek !!!
      Brawo, black metal to nie jakiś gatunek dla mięczaków, piep…ć kompromisy. To wszystko o czym pisze artysta, czuć w jego muzyce. Z wszystkich materiałów Briargh, które miałem do tej pory okazje usłyszeć ten podoba mi się najbardziej. Typowy już dla tego człowieka bardzo podziemny, celtycko – pogański metal, odśpiewany i odegrany z wysoko uniesionym ku górze mieczem.
      Wszyscy entuzjaści prawdziwego podziemnego granego wprost z bijącego mocno czarnego serca powinni jak najszybciej nabyć ten materiał. Dwóch reprezentantów sceny południowo europejskiej zaprezentowało się na nim godnie. Cieszę się, ze takie krążki powstają a ich wydawcą jest niezależny polski label, w tym wypadku współpracujący z niemieckim Darker than Black ( znanym z wydawania niezależnej, ambitnej i odchodzącej od stereotypu muzyki ). Piszcie do LSS, zaglądajcie do ich katalogu bo oprócz tego wydawnictwa odnajdziecie tam wiele interesujących płyt, kaset i winyli w bardzo przystępnych cenach.

http://www.psychozine.eu/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=2923

LSS 019 BRIAGH - Vn Antigvo Trono Olvidado

Black Crow zine nr 2

Hiszpański Briargh to zespół, który podąża swoją indywidualną ścieżką twórczości leżącej na skrzyżowaniu black, doom i pagan metalu. Czy taka mieszanka może wydawać się nużąca ? W wypadku tego projektu raczej nie ma na to miejsca. Dobrze przemyślana muza w której atmosfera jest ładowana mocnymi, hipnotycznymi riffami a następnie przy użyciu akustyka czy folkowych fletni rozładowuje się ku epickim brzmieniom. Wszystko uzupełniane jest wokalami – raz growlującymi, raz krzyczącymi. Nie brakuje również kobiecych akcentów wokalnych. Ciekawe riffy, wykazujące inspiracją epickiego Bathory, czasem słychać gdzieś śladowe zagrania w klimacie wczesnego Amorphis. W sumie 30 minut dobrze pomyślanego i klimatycznego wyziewu. Widać sprawną realizację dźwiękową, materiał jest spójny i przejrzysty – czasem jednak niektóre momenty gdzie próbowano uzyskać efekt maksymalnej przestrzeni brzmią trochę zbyt „plastikowo”. Jednak całość zdecydowanie in plus. Sława !!!

Psychozine.eu   

 It seems there’s no need to introduce Briargh to the fans of traditional underground Black Metal. Although the one-man project hails from the Iberian Peninsula it has close bounds with Poland because of the cooperation with the Lower Silesian Stronghold label.
       Last year the second CD of Briargh entitled “Krigas” was released with the Lower Silesian Stronghold logo (the second CD in the history of the band and the first one released on LSS). This year an MCD titled “Vn Antigvo Trono Olvidado” appears on the market, and subsequently a Briargh/Aasgard split CD entitled “Restoration/Kyaoimos” is released (all of these made by the Wrocław-based label).
       OK, let’s go back to the topic of the music included on the MCD. The six songs appearing there stick to the atmosphere presented earlier by the band. It’s all really underground, dark and, in a way, ethnic (the author of the music doesn’t deny his Celtic ancestry and fascinations). In the music made by Dvx Bellorvm one can feel the atmosphere of his native lands; he didn’t hesitate to include elements closer to folk than to metal music in his compositions once again. These have been worked in tastefully, serving to create an interesting ambience through the use of folk instruments such as jaw harp, flutes, or simply a tambourine.
       Furthermore, the vocal arrangements in the particular songs are great; they are quite diversified, as if they were created especially for each single track; sometimes one can hear interesting female vocals here and there – these either constitute a background or they are more prominent. The Manowar cover song is a real gem of the MCD; as I’ve already written before in some review, I’m not a fan of these guys’ stuff. However, it must be the third of the fourth song of theirs covered by somebody else that I like a lot. While listening to “Thor” I sense clearly that it is in this track, rather than any one of those that he’s composed himself, that Dvx manages to really spread his wings as a multi-instrumentalist. Each of the instruments can be heard distinctly and they work very well, which means that they actually produce notes, rather than plinking and farting sounds as in the case of many other one-man projects ran by one-man orchestras.
       I’m glad that such underground projects have so much determination and that they don’t give up in spite of all the obstacles – this also refers to those who choose to release the music recorded by such individuals. Fortunately, there were always those with passion, heart, and devotion in Poland and thanks to them we can enjoy such CDs.
       In my opinion the underground Celtic Black Metal presented by Briargh deserves a high note. Taking into account all the elements I’ve mentioned in the review – praise be to the man responsible for the creation of “Vn Antigvo Trono Olvidado”. Praise be to him also because in the times of economic and national globalisation he takes care to preserve the memory and the achievements of his native Cantabria. Ab imo pectore.

http://www.psychozine.eu/en/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=181

LSS 018 DARK FURY/EVIL/PAGAN HELLFIRE – We Know How To Hate

Black Crow zine nr 2

Erupcję nienawiści rozpoczyna rodzimy Dark Fury. Krótko po wydaniu „W.A.R” atakuje z nowym materiałem na który składają się 4 kawałki. Widoczna jest swoista ewolucja sposobu czy stylu grania, co widać było na „Saligia” oraz ostatnim długograju. Coraz częściej występują zwolnienia, zmiana rytmu a także miarowe, hipnotyczne tempa chłoszczące dupsko na całego. Oczywiście nie sposób wspomnieć o „wisienkach na torcie” czyli solówkach – są krótsze, dłuższe i podkreślają klimat i przekaz Dark Fury. Kawałki nawiązują do tematyki apokaliptycznej i ostatecznego rozwiązania. Nie ma tutaj miejsca na cukierkowe granie, soniczny walec nabiera coraz szybszego tempa by zniszczyć co jeszcze zostało na tym brudnym świecie. Warto wskazać też na brzmienie materiału. Konkretna robota Raboryma pozwala obcować jednocześnie z brzmieniem wszystkich instrumentów na tym materiale i pokazuje że polskie podziemie potrafi konkretnie przypierdolić. Kolejna partia kawałków autorstwa Evil. Oczywiście nie jest to już obskurantyzm i minimalizm brzmieniowy i aranżacyjny. Kawałki bazują na swoistych liniach melodycznych. Są momenty szybkie jak na „Gates Of Redemption” przetaczające się na przemian z miarowymi zwolnieniami, jednak większość operuje w średnio-szybkich tempach. Nie brakuje w tej muzie nawiązań zagrywkami do trashu czy wczesnego deathu. Wszystko jednak zawiera się w konwencji Pagan/Black i znakomicie współgra. Co tu dużo mówić, Evil to w pełni dojrzały i doświadczony zespół który jednak daleki jest od rutyny i potrafi nieźle zaskoczyć z wydawnictwa na wydawnictwo. Ostatni pałeczkę na splicie przejmuje Pagan Hellfire. Tu już jest szybciej, Kanadyjczycy uderzają z pogańską furią, pojawiają się momenty melodyjnych zagrań, generalnie jest bardziej „lightowo” niż w przypadku dwóch poprzednich hord, jednak PH pokazuje, że stać go na wiele i potrafi przyjebać prostym, acz interesującym graniem. Muzyka układa się w solidny zestaw i prezentuje zespół z tej agresywnej i szaleńczej strony. W sumie możnaby dywagować nad kolejnością zespołów na płycie, przy np. odwróceniu o 180 stopni zaczynałoby się szaleństwem, a kończyło walcem. Co do samego wydawnictwa to w oczy rzuca się ciekawy design – żółty cover, layout opatrzony oldschoolowym rysunkiem z krzyżami okrytymi brudem i wszelkim plugastwem. I tak już jest, było i będzie…

Psychozine.eu   

      Ten split to bardzo interesujący materiał, prezentujący zasłużone dla muzycznego undergroundu zespoły pochodzące z trzech różnych kontynentów. Grają one black metal w jego najbardziej nienawistnej a zarazem konserwatywnej formie. Każdy z tych trzech zespołów w swoim ojczystym kraju osiągnął status zespołu kultowego. Z drugiej strony zespoły te muszą się zmagać z zaszufladkowaniem i dorobieniem im określonej „etykietki”, przez ludzi nie do końca rozumiejących o co chodzi w gatunku muzycznym o nazwie black metal.
      Przejdźmy jednak do samej muzyki. Album otwierają cztery kompozycje naszego Dark Fury, cóż w skrócie mogę napisać o tych utworach. Na pewno są one utrzymane w klimacie bardzo dobrze znanym wszystkim entuzjastom tej formacji: mocne gitary, dzikie, szalone wokale oraz znakomicie pracująca perkusja zdecydowanie ciągnąca wszystko do przodu. Z zaprezentowanych tu utworów najbardziej do mnie trafiają pierwsza i czwarta kompozycja Dark Fury kolejno „The Finger of Death” oraz „Warrior Spirit Un-Dead”. W tej ostatniej bardzo ciekawie pracuje gitara oraz samo tempo kompozycji jest bardzo marszowe, wspaniale ułożone pod wywołane już wcześniej gitarowe pochody, pierwsza natomiast to taki klasyczny, duszny wręcz piwniczny black metal tak charakterystyczny dla tego zespołu. Jak dla mnie nie tylko w tych ale we wszystkich kompozycjach słyszymy stare dobre Dark Fury z okresu najlepszego chyba w ich dorobku albumu „Saligia”.
      Po tych czterech kompozycjach przychodzi nam zmierzyć się z pięcioma utworami Brazylijczyków z Evil. Warlord wraz z swoimi kompanami podobnie jak nasza ekipa z Dark Fury wie co to prawdziwy, korzenny, pierwotny nienawistny black metal. Nie będę ukrywał, że jestem fanem południowoamerykańskiego metalu. Scena Ameryki Południowej pod względem swojej kultowości czy też hołdowaniu klasycznym dla każdego metalowego gatunku wartościom jest chyba najbardziej „pure” na całym świecie. Jak w muzyce ma być smoła, siara czy też chłód to na pewno w dokonaniach formacji z tamtego kontynentu to będzie. Nic więc dziwnego że w tych pięciu kompozycjach Evil ( czterech klasycznych trackach oraz jednym akustycznym ) pokazuje się z jak najbardziej „rasowej” metalowej strony. Ich muzyka nie jest lekka czy też przyjemna. Tu każdy z dźwięków wydobywających się z instrumentów tych Brazylijczyków sieję zgrozę, strach i jasny wyraźny przekaz. Black metal to muzyka nienawiści, nietolerancji oraz niekwestionowanej eksterminacji wszelkich wrogów. Sound Evil jest brudny, brzmienie pierwotne, z przetworników dźwiękowych sączy się jad, które nie dla wszystkich będzie strawny. Pamiętać jednak musimy, że ten gatunek muzyczny nie jest przeznaczony dla wszystkich.
      Album ten zamykają trzy kompozycje kanadyjskiego one men projektu PaganHellfire. Przyznam szczerze, że ta formacja była w pewnym stopniu dla mnie zagadką i ten srebrny krążek był dla mnie pierwszym „dziewiczym” kontaktem z dokonaniami Incarnatus`a. Biorąc jednak pod uwagę jego obecność w towarzystwie Dark Fury oraz Evil - dwóch formacji posiadających określoną renomę, reputację oraz pozycję w black metalowym światku PaganHellfire sroce spod ogona nie wypadł. Trzy kompozycje z którymi prezentuje się ten projekt na tym wydawnictwie przynoszą nam kolejna autorską wersję podejścia i interpretacji najbardziej kultowego z kultowych gatunku metalu. Jest mrocznie, ciężko i dziko. W kompozycjach słyszymy, że ich twórcy chodziło bardziej o przekazanie swojej nienawiści i zgromadzonego w nim trupiego jadu niż, klimatycznym epickim rysowaniu atmosfery w poszczególnych kompozycjach.
      Tak jak wspomniałem wcześniej, dokonania PaganHellfire wcześniej nie były mi znane, śmiem jednak twierdzić, że autor zawartych na splicie „We Know How To Hate”, potrafi nieźle namieszać. Na pewno bardzo szybko nadrobię moje braki i zapoznam się z wcześniejszymi dokonaniami tego projektu, a patrząc po stronach w necie uzbierało się tego trochę.
       Kiedyś już na łamach tej strony internetowej stwierdziłem, że wydawanie wydawnictw zawierających dokonania kilku zespołów nie zawsze pochodzących z jednego zakątka świata jest w moim odczuciu czymś bardzo pozytywnym oraz jak najbardziej właściwym. Po uważnym wysłuchaniu tego albumu utwierdzam się tylko w tym stwierdzeniu. Zakładając plan minimum „We Know How To Hate” trafi do maniacs w Polsce, Brazylii oraz Kanadzie. Idąc dalej tym tropem w wersji najbardziej optymistycznej trafi do odbiorców na TRZECH kontynentach – moim zdaniem znakomity wynik.
      Z całego serca życzyłbym czołowym reprezentantom naszego krajowego podziemia aby trafili oni ze swoimi dokonaniami do połowy tych wszystkich ludzi do których w chwili obecnej ma szansę dotrzeć Dark Fury.
      Gratuluję Hammer of Damnation oraz Lower Silesian Stronghold znakomitego pomysłu na wspólne wydawnictwo oraz bardzo udanego muzycznie krążka. Co prawda przeznaczonego nie dla wszystkich, ale czasami lepiej tworzyć dla elitarnego grona wybranych świadomych odbiorców niż podążać ścieżką komercyjnej bezproduktywnej i bezmyślnej muzycznej sieczki.
      „We Know How To Hate … And We Will Fight`Till The End!”

http://www.psychozine.eu/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=2687

LSS 017 FLAME OF WAR - Long Live Death!

Black Crow zine nr 2

Po ostatnim pełno wymiarowym albumie zastanawiałem się co nowego Njord wymyśli tym razem? Kawałki po 20 minut, jeden kawałek mający 50 minut. Tymczasem ten Słowiański wojownik postanowił uraczyć wszystkich 5-8 minutowymi utworami na koniec dorzucić kilkunastominutowy walec i tak oto mamy ok 50 minut monumentalnego zimnego mizantropijnego Black Metalu. Ten zespół nigdy nie był szablonowy, zawsze robił po swojemu, a jednocześnie idealnie wpasowywał się w stylistykę znaną wszystkim fanom wczesnego BURZUM. Nie rzucać będę hasłami – musicie to kupić, bo i tak większość ma to na mp chujkach a kasę na płyty kasety przepiła na imprezie. Reszta zaś powinna pomyśleć, bowiem FOW wyrasta na naprawdę sztandarową hordę Polskiego Podziemia. Nie ma co ukrywać, że główną rolę grają tutaj gitary, kapitalnie oddają ponurego ducha zimnych bezludnych przestrzeni. Kurde, niby jest piekło, szybkość (tak tak to nie to samo co na poprzedniku), ale klimat wręcz nas przytłacza. Wbrew pozorom nie tak łatwo odebrać ten materiał. Jedni chcą piekła i szybkości inni powolne monumentalne dźwięki, a tutaj mamy coś jakby 2 w 1. dla mnie ta płyta stoi tuz obok poprzedników. Wiem, że to świeży materiał, ale już czekam na kolejny, bowiem takiej muzyki nigdy za wiele. Do tej pory mam problem z tym materiałem, bowiem Njord stworzył coś co nie sugeruje niczego na kolejne materiały FOW. Kto wie czy następny materiał nie będzie zawierał 2 minutowych blastów, 20 minutowych Doom-owych walców, czy chuj wie co jeszcze. Na chwilę obecną FOW dołączył na dobre do Elity Polskiego Black Metalu. Zimno, Mrok i Pustka. Takie uczucia towarzyszą temu albumowi i bardzo dobrze, że są jeszcze zespoły, których nie idzie ot tak łatwo wrzucić do jakiegoś worka.

Old Temple 1/2013

Nowy album FOW to płyta, która zagościła w moim odtwarzaczu na bardzo długo i jeszcze jakiś czas w nim pozostanie. to naturalna ewolucja stylu, jaki od lat pielęgnują ci panowie, a który tak doskonale wpasowuje się w moje muzyczne gusta. Album mimo konkretnej klamry stylistycznej, jaka jest Black Metal zaskakuje wielowymiarowością elementów, jakie zostały wykorzystane w muzycznej kreacji. Fundamentem są dźwięki szorstkie, o chropowatej fakturze podszytej agresją i zimnem, czerpiące siłę z pierwotnych emocji. Utwory maja majestatyczny szlif, uderzają w monumentalizm uwydatniając tym samym swoją moc. Jednocześnie są wielowątkowe, przewija się w nich mnóstwo elementów, począwszy od szybkiego i wściekłego grania, przez bardzo melodyjne oblicze kończąc na ciężkich walcach miażdżących swoją masą słuchacza. Na to narzucono delikatny płaszcz melancholii, która genialnie komponuje się z resztą dźwięków i emocji zawartych na "Long Live Death". Wielkim finałem, w dosłownym tego słowa znaczeniu jest ostatni na trackliscie "The Iron Age of Europa", potężny kolos, który jest niejako esencją twórczości FOW, gdzie w prawie osiemnastu minutach zawarte jest to wszystko, o czym pisałem wcześniej. Doprawdy, skomponować album tak zróżnicowany, a jednocześnie utrzymany w dość tradycyjnych ramach stylistycznych, to nielada sztuka. Jestem pełen podziwu dla wyczucia, zmysłu kompozytorsko - aranżacyjnego i smaku twórców, jednocześnie mam nadzieję, że nie spoczna na laurach i jeszcze nie raz zaskoczą mnie płytą równie kompletną co " Long Live Death!".

Tymothy

Metalcrypt.com

Flame of War formed in 2004, but they sound more like a band from the 90s. This outfit is obviously dedicated to the sounds of the second wave, with the raw, dirty guitar sound and the cold, atonal riffs. This is pretty raw Black Metal, but not too raw, as they do manage to work a lot of melody into the guitarwork, whether it be tremolo picking or a riffier approach, they manage to keep their songs hooky and guitar-driven. True to the form, the drums and bass are low in the mix, and even the vocals are half-buried in the guitar assault – which is exactly the way it should be, and thank fuck they got that right. There is nothing on here you have not heard a lot if you listen to Black Metal, this is just done a good reach better than the standard: better riffs, better songs, and an energetic but cold atmosphere. Worthy.

http://www.metalcrypt.com/pages/review.php?revid=7632

Psychozine.eu

Nasza scena może pochwalić się kilkoma a może i nawet kilkunastoma ciekawymi zespołami grającymi black metal w tradycyjnej, pierwotnej formie.
       Szczęśliwie zespoły te świadomie obrały określony gatunek i pozostają mu wierne. Nie eksperymentują za dużo, stosując się do antycznej zasady złotego środka. Flame of War na swoim najnowszym materiale zatytułowanym „Long Live Death!” prezentuje się nam z bardzo dobrej strony.
       Solidne klimatyczne kompozycje, utrzymane w lekka marszowych tempach ( świetna praca prowadzącej, cały kondukt perkusji, wspomaganej majestatyczną pracą gitar ) Poszczególne kompozycje składające się na ten album ( jest ich pięć plus jedna instrumentalna ) utrzymane są w różnych tempach: nie ma tutaj ustawicznego balastowania, połączonego z szybkimi partiami gitar, klimat się zmienia i jest to na pewno bardzo dobra cecha tego krążka. Dzięki temu materiał nie jest monotonny i słucha się go z dużą przyjemnością. Kompozycje również nie są nazbyt rozbudowane pod względem czasowym ( na materiale poprzedzającym oceniany, zatytułowanym „Transcendence” długość poszczególnych kawałków, była moim zdaniem zbyt długa ). Spójnym elementem dla wszystkich kompozycji na płycie, jest dziki, niesamowity i przyprawiający o dreszcz wokal. Gromkie brawa, za wykonanie i jego realizację. Co prawda brzmienie „Long Live Death!” pozostawia trochę do życzenia, ale chyba o to w tym gatunku muzyki nie chodzi. Flame of War nie musi brzmieć klarownie i czysto, to nie ten gatunek – tu liczy się zgoła co innego.
       Momentami jak dokładnie się wsłucham w dźwięki płynące do mnie z głośników, mam wrażenie, że pewne elementy zawarte na tym krążku jadą dość mocno mrocznym, ciężkim death metalem. Nie wiem, czy to moje spostrzeżenie jest słuszne czy też trafne … ale uważam, że taki czasowym mały pasażyk muzyczny z innego gatunku, wspaniale uzupełnia ten album.
       Przyznam się szczerze dawno tyle pozytywnych myśli nie przebiegało przez moją czaszkę podczas słuchania polskiego zespołu, grającego czysty, tradycyjny, podziemny black metal. Jeden z moich profesorów na uniwersytecie mówił nam podczas wykładów, że umysł ludzki tak jest skonstruowany, iż prędzej się pomyli podczas opisywania czegoś prostego niż skomplikowanego wzoru matematycznego. Z muzyką jest moim zdaniem tak samo, nie jest sztuką nagrać w studio symfonicznie brzmiący produkt „metalopodobny”. Prawdziwą sztuką jest nagrać „prosty”, „korzenny” black metalowy krążek bez popadania w rutynę i wtórność.
       Muzykom Flame of War ta sztuka udała się w pełni. Wszystkich gorąco zachęcam do pogrzebania w necie i odnalezienia dystrybutora tego wyjątkowego bardzo ciekawego wydawnictwa i zakupienia go. Ku chwale Polskiej sceny i ku chwale własnych uszu, bo jak już się czymś katować, to czymś najwyższych lotów … . Ostatnie słowo kierowane jest bezpośrednio do zespołu – muzyka, muzyką jednak … szacunek za reprodukcję zamieszczoną na okładce. Jerzy Kossak w szczytowej formie i jaki temat … Czapki z głów.

http://www.psychozine.eu/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=2636

Chaosvault.com

Flame of War to projekt niespecjalnie nowy – parę lat na karku już ma. Płyta „Long Live Death!”, to jeśli dobrze liczę, czwarty długrograj tego zespołu. Jest to jednak pierwszy z którym mam okazję zapoznać się w całości, ale na pewno nie ostatni, bo krążek ten narobił mi smaka na wcześniejsze.

To płyta w sumie „pełna niespodzianek”. Nad całym krążkiem unosi się dość dostojny (niech będzie też – majestatyczny) duch, że tak się wyrażę, który w zasadzie pojawia się już w pierwszym utworze dzięki marszowej perkusji i dźwiękom odgrywanym przez wiosłowego. Całkiem sporo się tutaj dzieje. A tego w którym kierunku kawałek pójdzie raczej się po takim, a nie innym początku zorientować. I tak w zasadzie jest na całej płycie. Z jednej szybkie blackowe kanonady, które nagle potrafią przejśc w dość melodyjne części. W niektórych momentach pojawiają się elementy, kojarzące mi się bardziej z death metalem. I tak sobie człowiek tego słucha, przytupuje nóżką. I nagle przychodzi utwór numer trzy. Wolny i taki jakiś melancholijny. Mało? Włączcie sobie “Mare Tenebrum” z pięknym walcowatym początkiem ( i nie chodzi tu o taniec, żeby nie było nieporozumień). Tak naprawdę jednak mam wrażenie, że te pierwsze pieć utworów jest tylko przygrywką przed tym co dzieje się w ostatnim, prawie 18-minutowym kolosie. To właśnie „Iron Age of Europa” wydaje się być głównym i świadomie zaplanowanym efektem pofolgowania muzycznym potrzebom Flame of War. W tym utworze zamyka się definicja tego co zespół gra. Najlepsze jednak w przypadku tego kawałka jest to, że się nie nudzi. Można go słuchać w całości, albo w kawałkach – jak se stryjenka zażyczy.

 Płyta nie jest idealna i bez wątpienia przeznaczona raczej dla wybranych. Dodam jeszcze, że płytę wydał LSS, więc to i pewnie dla wielu będzie „plusem negatywnym”. Pozostali mogą obsłuchać i kupować. Mi ta płyta po prostu się podoba.  

Ocena: 7/10

http://chaosvault.com/recenzje/flame-of-war-long-live-death/

http://heathenharvest.org

Heavy metal is changing.
Liturgy plays the MoMA. Wolves in the Throne Room gets admiring write ups in the New Yorker. National Public Radio consistently spotlights edgier and edgier music, thanks in no small part to people like Lars Gotrich, an assistant producer at NPR Music who worked his way up from college radio. He and others like him are providing my parents with surprisingly good coverage of acts like Lord Mantis, an outlandishly gruesome blackened sludge outfit hailing from a very different kind of frozen north: Chicago.

Accusations are flying that extreme metal has lost touch with its roots, and amid the furor, many bands in the scene are backtracking to the lo-fi production techniques which defined the style twenty years ago. In spite of this, Njord, a veteran of black metal’s Lower Silesian underground in Poland, seems confident enough in his musical vision that he is willing to let his current studio project, Flame of War, exist completely outside of any of these discussions the stylistic zeitgeist.

Njord can’t tell you his real name. In fact, his music is so controversial in his home country that he could face legal penalties if his true identity were ever revealed. In spite of this, he has devoted years of his life to the genre, variously providing guitar, bass, and vocals for several different bands. His other projects include Slavecrushing Tyrant, Winds of Hyperborea, and Dark Fury– all of which are with populated Polish black metal artists who, like Njord, can’t let their identity be known.

His established presence in this tightknit underground is probably part of the reason why he has remained so unmoved by the present rush backward towards retro arrangements and noisier, home-recorded styles. At this point in his career, such gestures would be somewhat irrelevant. His most recent release, entitled Long Live Death!, is the work of a mature musician, whose credibility comes not from an alignment between his personal approach and the present quirks of popular fashion, but instead from the confidence he displays in his own artistic vision.

The production on Long Live Death! is basic and crisp, and Njord’s versatile guitar playing is unambiguously showcased as a highlight of the recording. Several times when he has run through his lyrics all the way, he simply goes into a long instrumental break before starting them over again. His venomous rasp is expressive, albeit difficult to follow, but his repetition and the transcript of the lyrics which he provides in the CD booklet make sure that his message is thoroughly stated. Even without studying the words which accompany Flame of War’s music, the caustic sterility of the sound we are hearing gives us a fairly clear impression of the bleak, apocalyptic subject matter.

Aside from its stylistic appropriateness, the clean production is likely due (at least in part) to the perfectionist standard at which this collection of recordings was executed. All the lyrics and music on the album were written by Njord, and with exception of the drums, all of them were recorded by him as well. The man knew exactly what he wanted to hear, and session by session, he assembled it during the winter of 2011-2012.

The result is impressive, and makes no apologies for its indulgences. Song structures are long and winding, and often considerably more technical than the second wave black metal which clearly lies at the heart of his influences. Along with clean production, the concept of being a “technical” performer has acquired a sort of stigma in extreme metal circles. To be a musician focused on technical mastery is to be a kind of irrelevant show-off with nothing interesting to say– somewhat akin to the Ivy League underclassman who has recently discovered a few fancy ideas in his philosophy course and corners you at a party to practice talking about them. It’s true that Flame of War’s compositions are undeniably long-winded, and that, inevitably, some listeners will find that their attention waivers during Long Live Death!’s seventeen minute finale, “The Iron Age of Europa.” However, given the unavoidably personal nature of any one-man project, it’s hard to hold these kinds of excesses against the artist. It takes guts to ignore the standards of popular taste in a style increasingly partitioned by narrow subgenres. In any case, the man can play guitar.

Aside from his firm footing in the camp of meticulous production and technically ambitious arrangements, one of the main dividing issues that Njord chooses sides on is an old rivalry between black metal’s Satanist and Pagan camps. In the correspondence I had with him in preparation for this article, he opened a letter by stating his religious beliefs outright.

“I am a Pagan” he affirmed. “I believe that the Gods exist and that it is possible to achieve contact with them (or with the metaphysical, the transcendent, in general) through rituals.

“I also believe,” he continued “that art may be a form of ritual, or be just as meaningful in the metaphysical sense as rituals. I believe that Black Metal is a form of art that, due to its spiritual character, allows one to transcend the “here and now” — just like rituals — and that is why I started Flame of War.

“The spiritual aspect of Black Metal is only potential; there are many so-called Black Metal bands that play meaningless music which people listen to to have a good time, just like they listen to rock music.

“I and the people that I cooperate with in religious practices are strongly inspired by the works of scholars such as Georges Dumezil, Mircea Eliade, Rudolf Otto, Aleksander Gieysztor, as well as Integral Traditionalists (Evola rather than Guenon), and sacred texts – definitely the Rigveda, the Poetic Edda and other sources on European mythology, and to a lesser extent the Upanishads and other writings of Hinduism.

“We believe that the Gods of all Indo-Europeans are the same, although they have been called many names across lands and centuries. We believe in cyclic time. We believe that now we live in the Iron Age, the Kali Yuga, which is obviously the reason of the decadence we witness every day, hence the importance of Ragnarök and death. Rituals – i.e. offering the Gods their due sacrifice at the correct times of the solar year – are central to our spiritual life.

“We usually perform them at the Ślęża mountain, which has been the site of Pagan cults since the times when the Celts dwelt there. The rituals are based on those described in Rigveda and on sources regarding medieval European Paganism – the rituals are, therefore, performed around a sacred fire with the use of sacrifice of milk, grain, and butter, and occasionally meat and human blood. The structure of a ritual depends on the character of the particular celebration, so the symbols and the forms of sacrifice performed depend on whether the celebrations are solar or chthonic and nocturnal, whether they are related to fertility or to death and war.”

Rigveda manuscript

Like his technical approach, Njord’s statement here puts him unambiguously on the less popular side of a hotly contested argument. On this particular issue though, his side is rapidly picking up speed.

Many of the most promising young bands coming up today are also rejecting a Satanic stance in favor of religious commitment. What began as whisperings among a fringe element in Scandinavian circles has recently exploded into a surge of excitement over these kinds of spiritual perspectives: groups such as Drudkh, Eluveitie, and Korpiklaani have attained a level of mainstream success which not long ago might have seemed impossible. It shows the powerful appeal these outside alternatives to both Christianity and Satanism hold for many who might have once rallied against the perceived hypocrisies of modern faith under the banner of the Antichrist.

To outside observers, this sudden swing away from the devilish trappings which have traditionally surrounded heavy metal must seem puzzling. A widespread revival of religious interest among young people would be remarkable enough; in a subculture of leather-clad delinquents, it is absurd. To fully understand the implications of this surprising shift, it is necessary to know something about the origins of the argument that caused it.

Øystein Aarseth, the founder of Mayhem and chief organizer of Oslo, Norway’s seminal scene, was squarely in the camp of those who despised anything holy, Christian or otherwise. Varg Vikernes, on the other hand, was (and remains) a leading voice among black metal musicians for the adoption of traditional Indo-European Religion. In Vikernes’ reasoning, the Heathen practices of his forefathers stood as the ultimate antithesis of not only today’s politically-correct Christian morality, but all incarnations of the Abrahamic faiths throughout history. Though he was notably preceded by Bathory and others, Vikernes was perhaps the first to totally dispense with black metal’s blasphemous preoccupations in favor of devotional subjects. Certainly, he was no Stryper: like the rest of his scene, darkness was the operative word in Vikernes’ music. This tension between his religious subject matter and conventional notions of what holiness looked like were, however, quite revolutionary. We can credit a good deal of present day metal’s religious content to the fact that this young musician had enough imagination to look beyond the standard formulas for spooky music– and that in doing so, he had the foresight to realize the new dimensions of possibility which might be opened by painting holiness itself black.

In a DVD extra for the 2008 documentary “Until The Light Takes Us,” which chronicles the much mythologized goings-on around Oslo in the early 1990s, Gylve Nagell of Darkthrone recalls parties where members of the local metal scene would gather to listen to cult favorite Merciful Fate and debate the merits of a Luciferian philosophy versus the emerging Pagan position. This story is presented in the context of an exhaustive symposium (complete with a pointer and four chalkboards) on the history of heavy metal from Black Sabbath onward. It is by turns amusing and engrossing to see the aesthetics and ideologies that gave rise to extreme metal as we know it dissected from such a scholarly and matter-of-fact vantage point. The academic setting of this lecture seems strangely appropriate– black metal has secured its place in the history classroom by marking the first time in recent memory that Europeans have burned buildings and killed one another over the subject of religion.

Most readers with any knowledge of these bands will know of the incidents to which I am referring. Though Vikernes was, in general, a lone wolf who recorded alone under the name Burzum, he joined Mayhem from late 1992 to early 1993 in order to record the bass guitar parts for the band’s legendary album, De Mysteriis Dom Sathanas. During this time, Vikernes became a key player in a group of militantly anti-Christian youths who succeeding in razing several of the oldest churches in Norway. These young men saw what they did as justice for the well-attested Christian acts of destruction which were visited upon the holy sites of Norway’s indigenous population from the mid-tenth to thirteenth centuries.

Soon after the recording on Mayhem’s album was finished, the bad blood between Vikernes and Aarseth on numerous subjects came to a critical point. A confrontation occurred, leaving Aarseth dead and Vikernes in prison.

Though Vikernes’ devotion to pre-Christian religion is self-evident, it remains to be seen how sincere and lasting the religious beliefs that pagan music is presently fostering in modern youth will turn out to be. In the case of Njord, I found both his music and his correspondence to be remarkably convincing– at the very least, the passion for Norse-Germanic mythology expressed on Long Live Death! seems considerably more authentic than the lip service which is generally paid to Satanism by so many contemporary metal bands.

The fact is, Satanism has lost a good deal of its bite since the glory days of the Satanic Panic, when Boyd Rice (and later his protégé Marilyn Manson) had the moral majority so wound up they were publishing books like Don’t Make Me Go Back, Mommy to help the imaginary victims of “Satanic Ritual Abuse.” Today, the Baphometic pentagrams and open blasphemy popularized by LaVey’s atheistic “Church of Satan” are standard fare for bands so commercial they make Manson look like Zero Kama. Perhaps this is because Satanism is, by its nature, an irreligious viewpoint. As such, the use of its imagery simply has broader marketing implications than emblems with the potential to symbolize a genuine religious commitment.

The situation is not without irony: Satanism’s lowered status as a harmless wink-and-nudge gesture toward rebellion has made religious conservatism into the most transgressive act possible for a modern young person. This is an important facet of what makes black metal distinct from any of the religiously themed popular music that came before it. Whereas prior to black metal, religious bands tended to take a more modern, liberal perspective on spirituality, religious black metal is almost without exception intensely conservative.

Slavic Pagan Dziady Ritual. Credit: Lesza

Christian rock has always been difficult for either the secular public or the community of the devout to take seriously. It is almost without exception a recycled, guileless copy of the most harmless secular music available. It tends to address divine subjects with unfocused, uninteresting generality, and stirs nothing in the Christian soul in the way that a toccata by J. S. Bach might. As such, the religiously uninclined rocker can hardly be expected to convert on the basis of music that meekly follows his lead, rather than commanding his attention with the power and glory it is supposedly in touch with.

Religious black metal, as it has come down to us from Norway, represents a totally antithetical approach. From the beginning, Vikernes was always openly judgmental of his secular contemporaries, and he and his progeny have always been more ready to wage holy war on people of other faiths than waste time trying to convert them. As in the Muslim world, modern youth with religious inclinations are displaying a tendency to be more conservative than their parents, and to regard less committed members of their faith as a threat to the health of the spiritual community. Manowar’s now universal rallying cry of “Death to false metal!” has become, by extension, “Death to false paganism!” or even “Death to false religion!”

Like radical Islam, radical paganism is fast becoming a unifying force for young people who perceive the modern world as alienating, oppressive, and morally bankrupt. In making themselves a vehicle for these kinds of ideologies, bands like Flame of War are standing at the crossroads of art, religion, and politics. Though most of Flame of War’s lyrics are easily interpreted as retellings of Norse-Germanic mythology, the end-times imagery sometimes takes on a glimmer of harsh realism. The song “Lunar Plains” in particular, in which the lyrics turn most explicitly to address the all-too-real threat of nuclear war, paints a nightmarishly lucid image of image the Earth’s surface as a barren waste of ash, the product of a raging inferno that leaves the Earth as lifeless and empty as the moon.

This picture flows continuously back and forth in the listener’s mind from myth to reality as the flames of Ragnarök are referenced from track to track, suggesting that the Æsir’s gift of foresight might have revealed man’s fiery end all too clearly, though not exactly through the supernatural means the ancients imagined. When we replace the giant with a flaming sword with a nuclear bomb, the Norse apocalypse myth is not only less fantastic– it is plausible.

Unlike so many other exercises in traditionalist thinking, which generally rhapsodize the returning perfection of the ancient world after the violent end of our modern age, Long Live Death! offers no such hopeful assurances. Although it is clear that he longs for some kind of violent event to shake man from the clutches of modernity, Njord is nothing if not a realist. His preoccupations with the Jungian symbolism of a world-annihilating cataclysm are by no means an indicator that he is blind to the horrors of war. There is no new Golden Age to speak of at the end of this album. As he puts it:

“The flames do not purify. The mad battle the weak, the maimed, and the raped.”

This line holds special relevance in discussions of the relationship of black metal with its various ideologies, most of which are misanthropic, megalomaniacal, or fascistic to one degree or another. Indeed, it is because most would characterize him as “the mad” that the artist behind this line must remain anonymous. Though he has personally spent the better part of his career exploring the same far-right philosophies that have earned Varg Vikernes his overblown reputation as an evil, warmongering racist, I believe the line quoted above illustrates a key difference in their work.

In his identity as “Njord,” the man behind Long Live Death! has used his spiritual perspective to step outside the role of the apocalyptic soldier. He has turned to examine the nature of his struggle against the modern world– a struggle which Mr. Vikernes and so many other black metal luminaries have spent their lives so absorbed in that it might be understandably difficult for them to see anything else.

In stanza 39 of the poem Vafþrúðnismál, the Poetic Edda describes Njörðr (Anglicized “Njord”) as a future survivor of Ragnarök in. It states:

“In Vanaheim the wise Powers made him and gave him as hostage to the gods; at the doom of men he will come back home among the wise Vanir.”

From where Njord stands, war’s victims and victimizers are both products of a sick world, and the “strong” who oppress the masses are merely weak people driven mad by a world going from bad to worse. The real keeper of tradition, and the rightful heir to black metal’s true spirit, must reckon the cost of failure if he is to find his way home. He must proceed with caution along a path littered with empty ideologies or, in letting his True Will be overcome, see all his striving lead to an end where the world is well and truly destroyed, and a new Golden Age proves not to be forthcoming.

As we examine the intersection of religious and political ideologies in heavy metal today, I think it is as good a time as any to point out that Flame of War’s Long Live Death! is the second black metal album by that title to come across my desk in as many weeks. Even in light of all that has been said here about the remarkable paradigm shift occurring within the metal community, it will likely come as a substantial surprise to readers on all sides of the discussion when they learn that this phrase comes from a source which is deeply Christian.

It was originally coined in Spanish as “¡Viva la Muerte!”by José Millán-Astray y Terreros, the founder and first commander of Spain’s Foreign Legion. Modeling themselves after the historical Catholic knights of the Reconquista, as well as the tercio formations which made Spain the leading military power of the Renaissance Era under the Hapsburg Emperors, the Legionarios of Spain were one of a number of militant religious orders which sprung up across Europe after the end of the First World War. The members of these “Legionary Movements” operated like a kind of Western samurai, placing death in the service of Christ over all other honors.

During the Spanish civil war, Millán-Astray’s Legion accepted the aid of a symbolic team of seven Romanian Orthodox Legionaries, all high ranking members of the Legion of the Archangel Michael– a group which pledged its undying loyalty to the charismatic religious mystic Corneliu Zelea Codreanu. Unlike their Spanish counterparts, Codreanu’s men faced extreme persecution in their home country. Most of the Romanian Legionaries were students and peasants with no previous military training. Units of volunteer “Death Squads” regularly risked their lives by singing Legionary songs in public, a crime punishable at that time by torture, execution, and imprisonment without charges or trial.

After the Legionaries experienced success in Romania’s 1932 elections, they were banned from holding office. With the Legionaries cut off from any democratic alternative, violence escalated on both sides, and retaliation from the Legion of the Archangel Michael came in the form of numerous political assassinations, including that of the Prime Minister. Death was always close at hand for these young fanatics, who were known for rituals involving the writing of oaths in blood, as well as the drinking of blood in a kind of grim communion.

It is no wonder that when two of the seven volunteers sent to Spain were killed by a Republican shell, the legend of their martyrdom quickly became the subject of a hero cult unlike any since classical antiquity. Parallels could perhaps be drawn with a certain group of death obsessed teenagers mentioned earlier, though I’m sure that Øystein “Euronymous “ Aarseth and Per “Dead” Ohlin would both be rolling in their graves if anyone so much as suggested it.

The presence of a Christian slogan like “Long Live Death!” on two black metal albums dealing largely with Norse mythology speaks to the developing awareness of present-day people of European decent with regard to their place in a unified and continuously developing spiritual trajectory. The realization that our ancestors have been by turns nomadic animists, settled sun worshipers, Romans, Heathens, persecuted Christians, lordly Catholics, schismatic Byzantines, revolutionary Protestants, and religiously and culturally apathetic modernists, gives assurance that we have always moved forward in the face of cataclysmic spiritual turmoil, and will continue to do so.

The very idea of black metal taking steps toward embracing any sect of Christianity, even when that sect drinks blood and lives by a warrior code, creates such cognitive dissonance that it all but defies comprehension. Still, it is not without precedent.

Ragnarok – Johannes Gehrts

Many of the earliest black metal recordings bear the influence of Italian heavy metal act Death SS, founded by Frater Steve Sylvester of the Ordo Templi Orientis, a pseudo-Masonic Order dedicated to promulgating the teachings of the most notorious mystic in history, Aleister Crowley.

The true implications of Crowley’s religious ideas often prove difficult to explain to the uninitiated. They neither Christian nor Satanist, though one can find a surprising mix of both approaches in his Law of Thelema. Though there are Thelemic orders devoted to actual instruction in ceremonial magic, the OTO is not one of them. They do, however, impart upon their members many of the hidden meanings contained in occult symbolism. It was with the aid of this knowledge that Sylvester, along with guitarist Paul Catena, pioneered the use of serious magical emblems in heavy metal as early as 1977. Although the involvement of Led Zeppelin’s Jimmy Page with Crowley’s followers predated this by several years, Death SS was different in that, from the beginning, they were completely undisguised in their devotion to the Great Beast.

It was in 1984, just as the black metal was really getting started with the first Bathory album, that something strange happened. Paul Catena left Death SS to start Paul Chain Violet Theatre, a band that sang only in glossolalia and titled their first EP Detaching from Satan. The album cover showed Catena wearing a clerical shirt with a white collar tab and a large Latin cross around his neck. Their band logo itself featured the Chi Rho, an early Christian symbol. It isn’t clear what provoked this drastic change of heart, but clearly he viewed Sylvester’s involvement with the OTO as having a decidedly Satanic character that he no longer wanted any part in.

It is worth noting that Catena did not form a secular band after “detaching,” but instead one of an opposite religious character. Like the modern youth currently turning toward pre-Christian religion, Catena had not lost interest in music’s potential to provide a transcendental experience– only in the Satanic mystique which is continually revealing itself to be a silly fiction invented by imaginative priests, bored teenagers, and over-concerned adults.

As we look back at the core beliefs of the indigenous religions of Europe, it seems clear that Njord’s perspective on the unitary nature of all Indo-European theology does not preclude the possibility that Christian manifestations of these persistent ideals are also possible. Legionary philosophy held that that the nation included both the dead and the living, and that fallen warriors would come to the aide of their brothers in arms when invoked. This belief finds a particularly strong analogue with the ancient Norse belief in the Einherjar, the eternally battling souls of fallen warriors who prepare daily in Valhalla for the coming of Ragnarök.

On the day when the eternal spirit of heroism makes a final stand against the forces of entropy, I somehow doubt there will be time to argue by what name to call it. Looking ahead, it seems that many of the divisions currently being drawn between factions of style and content in the various underground genres may turn out to be more superficial than they presently appear. A far greater rift is opening between secular music and that of a spiritual character. Bands like Flame of War are ahead of the curve, and the would-be ideologists are first going to have to catch up them … and second, choose a side.

http://heathenharvest.org/2012/07/17/flame-of-war-long-live-death/

LSS 016 BLAKULLA - Darkened by an Occult Wisdom

Black Crow zine nr 2

Świetna płyta, więc bez pierdolenia. Francuz serwuje nam srogi, bezlitosny atak. Klasycznie brzmiący, klasycznie skomponowany, klasycznie zagrany według prawideł ustalonych na "Transilvanian Hunger" surowy Black Metal. W melodiach można by dopatrywać się wpływów takich hord jak BURZUM bądź VELES jednak Blakulla nie używa klawiszy - używa natomiast blastów, i to nad wyraz chętnie. Numery są długie, ale świetnie skomponowane. Zimny, nieludzki klimat i niektóre motywy przywołują na myśl szybsze dokonania CLANDESTINE BLAZE, i to chyba najbliższe porównanie jakie przychodzi mi do głowy. Przestrzenne, hipnotyczne brzmienie (ale bez obaw, słychać wszystko co trzeba) z kilometrami pogłosu na wszystkim doskonale wspiera zawarte w tych pięciu utworach zło. Jestem pod wrażeniem, polecam Kochane Metale samemu temu wrażeniu poddać się. Alternatywą bowiem jest wypierdalać.

Chaosvault.com

3,46 – tyle czasu powinno mi zająć opisanie tego materiału. Tak naprawdę nawet nie musiałbym jej pisać, bo wystarczyło by pogrzebać w książce „Zostań recenzentem w weekend – 256 przykładowych recenzji”. Bo Blakulla nie zaskoczyła mnie niczym i bezpiecznie stoi schematem.

Jest to płyta średnia, chociaż jak na pierwszy krążek, to całkiem porządny to materiał. Zgodnie z niepisaną zasadą sporej części debiutantów nie ma się co wychylać i reorganizować ustalonej przed laty koncepcji muzyki. W tym wypadku piwnicznego black metalu. Wszystko jest tu jednostajne, utrzymane w szybkich tempach. W niektórych momentach człowiekowi wydaje się, że się płyta zapętliła, ale przecież tak ma być. Żadnych introsów, grających flecików i innych ptaszków. 5 black metalowych hymnów. I ciężko nie odnieść wrażenia, że to nie teksty są tutaj dodatkiem do całości, ale właśnie muzyka, jak już nadmieniłem: prosta i nieskomplikowana. Płynie sobie ona z głośników, a w tle prosto w rurę, jedyny odpowiedzialny za ten muzyczny projekt pan, wykrzykuje swoje liryczne manifesty. Problem niestety nie polega na tym, że jest to za monotonne. Trzeba jednak uczciwie dodać, iż w niektórych momentach zaczynają przebijać się pierwsze gołąbki nadziei, że Blakulla na drugim albumie się rozwinie i nieco urozmaici swój pomysł na muzykę. Ten materiał jest tylko i wyłącznie dla fanów takiej odmiany black metalu. Mnie zainteresowało na tyle, by poczekać na drugi album. Chyba, że w międzyczasie projekt zdechnie, bo się muzykowanie znudzi.

 3,44 – wiedziałem, że dam radę. Podoba mi się wydanie płyty, chociaż odnoszę wrażenie, że nieco za ciemna jest okładka, albo to tylko ja mam taki egzemplarz.

Ocena: 5.5/10

http://chaosvault.com/recenzje/blakulla-darkened-by-an-occult-wisdom/

Psychozine.eu

Jestem tym rodzajem recenzenta, który nie lubi pisać negatywnych recenzji. Niestety z przykrością musze to stwierdzić, że płyta pochodzącego z Francji, one men projektu o nazwie Blakulla, kompletnie do mnie nie trafia. Stwierdzę, jeszcze jedną rzecz że krążek „Darkened by an Occult Wisdom” jest najsłabszym jaki do tej pory ukazał się z logotypem Lower Silesian Stronghold.
      Co skłoniło mnie do aż tak negatywnej oceny tego materiału?
      Po pierwsze szanuje i lubię niektóre zespoły jednoosobowe, ale SBE ( Surtr BlackMoon Emperor – pod takim pseudonimem ukrywa się główny sprawca tego muzycznego zamieszania ) posunął się chyba z pewnymi sprawami za daleko. Według informacji napisanych w książeczce do płyty oprócz muzyki zajął się również oprawą graficzna wydawnictwa oraz ręcznym wykaligrafowaniem informacji na okładce. Na całe szczęście teksty poszczególnych utworów ( teksty nawet niczego sobie, jak na black metalowego poetę ) oraz podziękowania zostały wydrukowane normalną czcionką.
      Po drugie, opanowanie gry na kilku instrumentach wymaga bardzo mocnego samozaparcia oraz umiejętności. Zarówno jedno jak i drugie SBE w pewnym sensie posiada, jednak w kwestii brzmienia czasami też trzeba popracować. Tak oczywiście rozumiem, że jest to pierwotny, piwniczny, jadowity black metal …. Jednak taki materiał też powinien brzmieć. Pierwsze „kultowe” już dziś nagrania skandynawskich bogów blackowej sceny też były nagrywane w piwnicznych warunkach, ale one brzmiały.
       Debiutancki materiał Blakulla brzmi dla mnie tak jakby był nagrany pod kątem taśmy demo lub taśmy z próby a nie z myślą o srebrnym krążku i wydawanym za granicą. Co prawda jak wsłuchamy się w poszczególne kompozycje coś tam ciekawego czasami usłyszymy. Jednak tak jak napisałem wyżej „wsłuchamy się”, słuchanie tak mrocznej i nienawistnej muzyki wymaga od nas z lekka wysiłku, aby dokładnie zrozumieć i odsłuchać w pełni świadomie „Darkened by an Occult Wisdom” trzeba ten wysiłek jeszcze dodatkowo wzmóc. A czasami te wyzwanie może przekraczać możliwości słuchaczy.
       Liczę, że SBE podczas realizacji kolejnego materiału weźmie pod uwagę sugestie osób oceniających ten materiał i bardziej się przyłoży do roboty w studio oraz sprawy dotyczące oprawy graficznej albumu powierzy swojemu wydawcy. Z tego co wiem i widziałem LSS zawsze bardzo dużo uwagi przykładało do spraw poligraficznych i zasadniczo do niczego ( poza wyjątkiem tego materiału ) nie ma o co się przyczepić.
      Jeszcze jedno słowo na koniec, nigdy nie byłem i zapewne nie będę entuzjastą francuskiej sceny metalowej. Francuzi według mnie nadają się do wszystkiego, jednak do grania ekstremalnej muzy nie za bardzo. ( co prawda są sławetne wyjątki od reguły, ale to według mnie zbyt mało aby stanowić o sile sceny tak ogromnego kraju ) Dlatego też bez zbytniego bólu głowy przyznaje taka a nie inną ocenę temu debiutowi.

http://www.psychozine.eu/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=2685

LSS 015 DARK FURY - W.A.R.

Black Crow zine nr 2

Opis tej płyty zacznę od minusów a jest ich sporo, bo aż jeden. Czas trwania. Raborym, ja rozumiem, że powiedzmy 60 minut takiego holokaustu to za wiele, ale niewiele ponad pół godziny? Stanowczo za mało! Gdyby nie opcja replay musiałbym co chwila włączać od nowa. To tyle jeśli idzie o wady. Co do zalet to wszystko inne. Ta płyta to bezapelacyjnie najlepsze dzieło Polskiego Black Metalu 2012. jeśli ma być koniec Świata to te dźwięki idealnie do tego pasują. Totalna wojna, zniszczenie, śmierć jęk konających i Królewski Tygrys niczym z Wafen SS a w środku trzech Wilczych Braci. Nie ma wydawać wyroków, bowiem kruki kraczą o nowym SELBSTMORD, ale jeśli Necro i spółka nagrają podobny album to tylko się cieszyć! Wbrew plotkom, wojenkom, brutallandowi, i innym nic nie wartym akcjom Horned Metal był jest i będzie! Może tylko jeszcze wspomnę, iż można posłuchać solówek na gitarze! Tak solówek no cóż raz na 1000 kawałków każdemu wolno :) Album zdecydowanie nie dla lubiących zachowawczy tolerancyjny pseudo metal. To czysta rogata esencja zła, która ma jeden cel zabić! Jeśli chodzi o wątki polityczno-rasowe wszystko jest jasne. Kochajmy arabów, żydów i murzynów, wszak to nasi kolorowi bracia prawda? Totalna nienawiść do całej zarazy i zero tolerancji. Co ja mam jeszcze napisać? Od sporego czasu w DARK FURY słychać postęp i rozwój jednocześnie zachowują swój styl i godni są aby nosić miano HORNED METAL, które kiedyś przypisano MYSTERIES. Na koniec moja prośba proszę, aby następny album był dłuższy choćby o 5 minut.

Old Temple 1/2013

Dark Fury to jeden z tych zespołów, które z albumu na album rozwijają swoją muzykę, dodając do niej za każdym razem nowe elementy. W.A.R. to sześć kompozycji emanujących siłą, dumą i mocą. Zespół doskonale wpasował w blackmetalowe średnie i wolne tempa wyniosłą arogancję oraz pogard ę dla swoich wrogów. Mimo zmian zachodzących w aranżacjach to nadal jest to Black Metal garściami czerpiący z klasycznej formuły, gdzie nienawiść, agresja, ale zarazem odpowiedni klimat są bardzo ważnymi elementami. Dźwięki, jakie znalazły się na tym albumie kojarzą mi się z latami dziewięćdziesiątymi, gdy Black Metal był bezkompromisowy, dziki i nieokrzesany. Dark Fury swoją twórczością przypomina mi te złote czasy, gdy poprawność polityczna nie rozmywała przekazu takiej muzyki. Każdy element na tym krążku wydaje się epatować agresją, która mimo, iż w pewnym sensie ukryta w atmosferycznym sosie, cały czas daje o sobie wyraźnie znać. Dark Fury nie zmiękło, oni po prostu wszystkie negatywne emocje wynieśli na wyższy poziom, zawoalowali w dźwiękach tylko po to, aby ich piętno jeszcze mocniej zostało odciśnięte na słuchaczu. To cały czas muzyka pełna jadu, niepokoju i agresji, które zagnieździły się tutaj na dobre nawet w pozornie spokojnych momentach. Posłuchajcie, a sami przekonacie się, że W.A.R. to album złożony i mający wiele do zaoferowania, który mimo pozornego spokoju jest bogaty emocjonalnie i dźwiękowo.

Tymothy

Chaosvault.com

Gdzieś tam kiedyś przez moje dłonie przeleciały któreś z albumów Dark Fury, jednak nie było mi dane jeszcze podejmować się recenzji niniejszej grupy. Aż do dziś.

„W.A.R.” składa się z sześciu numerów. Każdy z nich to osobny manifest nienawiści i supremacji, tworząc łącznie black metalowy monolit. No takie mam skojarzenia po odsłuchu tego albumu – płyta jest bardzo zwarta, utrzymana głównie w średnich i wolnych tempach, mimo to czuć tutaj pogardę. A może właśnie dzięki temu, że ta muzyka atakuje bardzo niespiesznie, stwarza wrażenie wyniosłej ale emanującej mocą. Znajdują się tu też przyspieszenia, ale mimo wszystko największe wrażenie wywierają właśnie te wisielczo-marszowe prędkości. Wokalista niespiesznie wyrzuca z siebie strofy niepoprawnych politycznie tekstów i ani to growl, ani typowy blackowy skrzek (choć w zasadzie skrzek to ma żaba a nie black metalowiec), niemniej jednak dobrze pasuje do muzyki Dark Fury. I do tego wszystkiego dochodzi jeszcze jakaś dziwna atmosfera niepokoju, jaka wypełnia „W.A.R.”, jakby ktoś zaraz miałby podejść od tyłu i wpierdolić mi z cichacza nóż pod żebro, hehe. Serio, ciekawie wypada ten materiał, o ile oczywiście ktoś nie będzie miał oporów, by wziąć do ręki krążek z „takim” black metalem, hehe.

Całkiem na serio zaś mówiąc, jest to bardzo dobra pozycja i Dark Fury w pełni zasłużyło na wysoką notę.

Ocena: 8/10

http://chaosvault.com/recenzje/dark-fury-w-a-r/

Old Skull Zine

We Are Racist! Ez a rövidítése a hatalmas lengyel NSBM banda új,
sorrendben hetedik nagylemezének. A borítón egy görög falanx
látható, akik a rájuk támadó színesbörű barbárok ellen harcolnak.
Ez a kép az első dal, a Steel Centurion szövegében is le van írva. A
zene néhol már Death Metalos beütéssel bír, bár a Dark Fury sosem
volt az a vegytiszta Black Metal. Elég sok helyen hallhatunk
gitárszólókat, ez se volt jellemző eddig a bandára. P. dobjai telten,
tisztán szólnak, pontosak és dinamikusak a dobtémák. A dalok lassabban
hömpölyögnek a korábbi anyagokhoz képest. Raborym hangja a korábban
megismert, erőszakos ordítás, ami nagyon kifejező teszi a Dark Fury
zenéjét. A dalok csatarendszerűen vannak sorrendbe állítva. Az első
három a felkészülés a harcra, a negyedik dal egy instrumentális
átvezető, majd az ötödik szám a The Storm. Ez szélvészgyors,
lehengerlő, erőteljes, amilyennek egy igazi rohamnak lennie ke
 ll. Az utolsó dal, a The Plague nagyon vészjósló, komor hangulatot
 áraszt. A harcos elesik a csatamezőn, de a sarló, a csillag és a
 kereszt, a három leggyűlöltebb jelkép eltűnik a földről, hála
 hősies harcának. A teste egy új világ megtermékenyítője, amikor
 egyesül az anyafölddel. A járványt legyőzték.
Míg a Saligia album szövegeinek a keresztényelleneség, a hazug egyházi
eszmék; tanítások kigúnyolása volt a célja, addig ezen a lemezen
inkább a Fehér Fajért és a bevándorlók ellen folytatott harc a fő
csapásirány. Sajnos hazánkba, Lengyelországba és egész Európába
egyre több afrikai, ázsiai bevándorló érkezik, nagyrészük
tanulatlan, civilizálatlan félember. Nagy problémát jelentenek
mindenfelé. Európa úgynevezett nyugati államaiban is a pokolra
kívánja őket a nép, csak a faszkalap politikusok érdeke a
bevándorlás. Más kultúra, más szokások, amik az ősember szintjén
vannak. Gondoljunk csak a Svédországban és Finnországban 98
százalékban kizárólag niggerek által elkövetett nemi erőszakra. De
elég, ha megnézünk egy dokumentumfilmet a „nagy” amerikáról, ahol
pofáznak a nagy egyenjogúságról, miközben minden városukban nigger
bűnöző hordák garázdálkodnak, akiknek komolyabb fegyvereik vannak,
mint
  az ottani rendöröknek. De beszélhetnénk a hazánkban nyilvánvaló,
  de a politikusaink által letagadott cigánybűnözésről. A számok
  makacs dolgok. Fel kéne végre ébredni a nagy liberális maszlagtól
  hagymázas rémálmunkból, és kiállni a saját népünk, fajunk,
  hazánk érdekei mellett, nem pedig mindenféle jöttment jogait
  előtérbe helyezni a sajátjainkkal szemben. 
„Jaj nektek, kik az arany rabszolgái vagytok - a torkos istenné -, akik
elcseréltétek az eszméiteket az erő illúziójára. A falanxok
menetelnek…”
10/10

LSS 014 WSCHÓD - Oddalenie...

Black Crow zine nr 2

Fajny rockowy album - takie wrażenie zostawił u mnie po trzech-czterech odsłuchach. Przy piątym wziąłem się z obowiązku za pisanie, i musiałem tą rockowość w sumie odrzucić bo nie mam jak jej sensownie uzasadnić. Niby znaczną część czasu trwania "Oddalenia" stanowi melodyjne łupanie w średnich tempach, przynoszące na myśl FORGOTTEN WOODS czy MGŁĘ, ale zwyczajnie nie jest to granie, które bym sam z siebie przedstawił komukolwiek jako metal. Nie chodzi mi nawet o nagromadzenie motywów akustycznych, które dodają przestrzeni i nostalgicznego wymiaru temu materiału, tylko o konstrukcję riffów, oparcie całości na melodii itd. Wpierdolu nie stwierdzono, a w zamian te proste riffy i niezaskakujące aranże bębnów wprowadzają tzw. "klimat", który jest pierwszoplanowym aktorem na scenie i stanowi siłę tego materiału. "Oddalenie" to praktycznie nieprzerwanie przeplatające się melodie gitarowe. Patenty proste i bez zaskoczeń, ale całkiem smaczne. Nie oddają one pola nawet wokalowi, który jest nieco schowany i oddalony, a jednak czytelny. Bębny są ładnie zrealizowane i bdb zagrane, bas natomiast generalnie robi swoje, raptem w jednym czy dwóch momentach wybija się własną linią melodyczną do przodu. Całość jest zgrabnie zaaranżowana, melodie trzymają się kupy - i same w sobie, i wzajemnie, nie rażą (za bardzo, hehe) wstawki akustyczne, jest też parę spoko rozwiązań. Nie wiem czy to celowe zagranie, ale mam wrażenie że album "wycisza" się w trakcie trwania - zaczyna się dość ostro, ale stopniowo przechodzi do coraz bardziej wycofanych, nieinwazyjnych rozwiązań.
Podsumowując trzeba powiedzieć, że nie ma sensu patrzeć na to wydawnictwo inaczej niż jak na spójną całość, bo nie znajdziemy tutaj oszałamiających zagrywek jakiegokolwiek instrumentu, natomiast właśnie w perspektywie holistycznej wypada wszystko bardzo zgrabnie. Nie jest to pozycja obowiązkowa z serii "buy or die", ale smaczny kęs dla siedzących w temacie jak najbardziej.

Chaosvault.com

Mógłbym oczywiście powiedzieć, że to dzięki mojej połajance przy recenzji ostatniego,a zarazem jedynego do tej pory długograja Wschodu, teraz jest dużo lepiej, tylko że to nie była by prawda. Bo w czasie kiedy ja recenzję pisałem, to „Oddalenie” było już na ukończeniu.

Tytuł – chociaż jak mniemam jest to niezamierzone – bardzo dobrze sytuację, ale przede wszystkim różnicę między jedynką, a dwójką. Bardzo pozytywną różnicę z mojego punktu widzenia. Zacznę od wokalu. Jak pamiętacie, a jak nie pamiętacie to może sobie sprawdzić, niespecjalnie przypadł mi on wtedy do gustu. Na „Oddaleniu” dużo mniej jest przekombinowanej interpretacji, a głos jest nieco schowany z tyłu, co też moim zdaniem dodaje specyficznego klimatu całej płycie, o czym za chwil parę. Muzycznie rzecz biorąc, mamy tu miks dość różnych  gatunków, które tak naprawdę łączy wykorzystanie dość prostego (aczkolwiek nie prostackiego) zasobu dźwięków, którymi Kriegsminister odpowiedzialny za Wschód, chce wyrazić to co mu na żołądku leży. W niektórych momentach gitara trąci dość banalnymi zagrywkami, natomiast da się na to przymknąć oko. Najbardziej ciekawym, acz moim zdaniem nie za bardzo tu pasującym jest  tytułowy utwór, który kojarzy mi się nie wiem czemu z muzyką lounge, ale raczej taką odmianą w stylu kiczowatego Las Vegas. Klimat całej płyty – i za to ona u mnie plusuje – przywodzi mi na myśl coś pomiędzy Thy Worshiper „Popiół”, a Łza Zeschniętej Róży z jedynej, pełnej płyty. Może też trochę Hefeystos z „Vilce…”. Nie chodzi o to, że brzmi to identycznie, że takie samo instrumentarium (bo nie jest), a jedynie o pewien specyficzny klimat (wiem, powtarzam się), którego słowa oddać nie sposób, ale można go poczuć słuchając płyty. Aczkolwiek trzy wymienione prze mnie kapele są jednak wyżej w mojej hierarchii, niż Wschód.

Ostatnie zdanie nie zmienia jednak mojej opinii o opisywanej płycie. Uważam, że w porównaniu do jedynki poczyniono tu progres, chociaż wciąż są pewne mankamenty, które można by zlikwidować.

Ocena: 6.5/10

http://chaosvault.com/recenzje/wschod-oddalenie/

7 Gates of Hell Magazine

Nowy Wschód zaskoczył mnie do tego stopnia, że w pierwszej chwili sam nie wiedziałem, co mam myśleć o tym albumie. Zmiana, jeśli chodzi o muzykę bardzo wyraźna, zupełnie inne brzmienie sprawia, że ten materiał ma całkowicie odmienny charakter niż ten z wcześniejszych wydawnictw. Z resztą same kompozycje są już nie tak oczywiste jak było to w przypadku poprzednich materiałów, więcej w nich progresji. Serio, w pierwszej chwili sam nie wierzyłem w to, co słyszę, ale tak jest. Kriegsminister nie odszedł, co prawda od muzyki surowej i szorstkiej, ale wplata w nią elementy, których wcześniej nie wykorzystywał. To zawsze była muzyka, która niosła w sobie atmosferę tak jest i teraz, ale obecnie melancholia i liryczności materiału jest pełniejsza. Więcej tu tego nostalgicznego klimatu, ubranego w ascetyzm dźwiękowy, który wyostrza "Oddalenie", wprowadzając go w jeszcze bardziej purystyczny wymiar. Obiektywnie rzecz ujmując najnowszy krążek nawiązuje jeszcze bardziej do klasyki nie poprzednie a jednocześnie zawiera w sobie elementy nowe, które kształtują charakter tej płyty w zupełnie inny sposób. Wszystko to razem daje płytę, która zniewala swoją prostotą i atmosferą jest w niej coś ujmującego, co sprawia, że chce się jej słuchać nonstop. Cechuje ją bogate zróżnicowanie emocjonalne i brzmieniowe, dzięki czemu nie nudzi się, można jej słuchać wiele razy a za każdym razem znajdzie się coś, czego wcześniej się nie zauważyło. Mocny i intrygujący, choć dosyć minimalistyczny materiał.
666 - Tymothy

Old Skull Zine

Második, és sajnos utolsó lemeze P. barátom projektjének ez a korong.
Már budapesti találkozásunknál is említette, hogy picit másmilyen
zenét kreált az első albumhoz képest. Rockosabbra, lazábbra vette a
dalokat, de nem hagyta ki a Black Metal-ra jellemző elemeket sem. Több
elszállós, merengős, hideg, komor hangulatú elemet is épített a
számokba. A dobtémák (révén, hogy dobos kolléga ő is) nagyon
fifikásak, nem a megszokott sémák. A gitárharmóniák, basszusfutamok
is nagyon kidolgozottak. A borítót sem valami klisés kép vagy rajz
díszíti, hanem egy fotó az Antarktiszról, jelképezve a teljesen ember
nélküli világot. Maga a CD is érdekes kivitelezésű, ugyanis mindkét
oldalán nyomott! Kemény, matt papírra készült a borító, és a CD
tokjára ráhúzható egy papír védőtok Az Oddalenie jelentése:
Távolság.
Az első dal, a Powieś się! (Kösd fel magad!) az agyatlan,
akaratnélküli, gyenge emberek gyűlöletéről, valamint a
Nietzsche-értelmezésű, önként választott magányról szól. A rockos
riffek már itt felbukkannak, de blastbeat ritmusok is előfordulnak benne,
itt még a Black Metal uralkodik. A második szám (Erynie) egy
könyörgés a bosszúállás istennőihez, hogy megtisztítsák a világot
a söpredéktől, akár a saját életed árán is. A zene picit
szaggatottabb, az ének fájdalmas, a Saligia lemezre is ráfért volna. A
harmadik dal (Patrząc jak znika-Nézzük, hogyan tűnnek el) a Fehér Faj
eltűnésének rémálmát énekli meg. Lassú, kiábrándult,
elgondolkodtató szerzemény, akusztikus pengetés megy végig a torzított
riffek felett, halk beszéd van a feléig a számnak. Utána
kétségbeesett ordítások csak a dal címét ismételgetik. Megrázó. A
Przebiśniegi (Hóvirágok) az igazi Lengyelország felébredéséért
könyörög. Ez
  egy gyors, zaklatott dal, de van benne egy nagyon hangulatos lelassulás.
  Jön az Oczyszczenie (Megtisztulás), a leginkább Black Metal-os dal a
  lemezen. Önmagunk legyőzéséről szól, amit vagy erős akarattal vagy
  a halálon keresztül tudunk véghezvinni. Van benne még egy
  basszusszóló is! A Wrócę (Visszatérek) felütéssel indul, ebbe
  vannak a legösszetettebb témák, minden hangszer tekintetében. A
  kedvenc dalom, főleg a közepén lévő, a régi Thy Catafalque-ot
  idéző betét miatt. A szöveg az örökké visszatérő gondolatot
  boncolgatja, vajon milyen is lesz a világ, amikor elpusztul az utolsó
  ember. Az utolsó, szöveggel is rendelkező dal a Świat we mgle (Világ
  a ködben) basszuskiállással kezdődik. Nagyon rockos cucc, viszont nem
  nyálas, nagyon jók a riffek. Az Alice in Chains sötétebb dalainak
  hangulatát idézi zeneileg. A címadó dal, ami akusztikus és
  instrumentális, zárja ezt a sötét hangulatú, vészjósló alkotást.
  
A lemez koncepciójának célja, hogy bemutassa a világot elhagyó remete
gondolatait. Ezért P. két fontos művészeti alkotás alapján írta meg
a lemezt. Az egyik Nietzsche: Így szólott Zarathustra című művének, A
söpredékről szóló fejezete. Ebből ki is van ragadva egy mondat a
borítóban: „És voltak, akik az élettől elfordulva valójában
csupán a söpredéktől fordultak el; nem akarták a kutat és a lángot
és a gyümölcsöt a söpredékkel megosztani”.
A másik fontos dolog egy festmény. Pieter Bruegel, a 16. század egyik
nagy németalföldi festőjének A mizantróp című, 1568-ban készült
képe. Keressetek rá a képre az interneten, és vessétek össze
Nietzsche gondolataival, valamint egy flamand közmondással: „Hitszegő
a világ, gyászruhába öltözöm”. Ritka az ennyire lélekből jövő zene.
10/10

LSS 013 BELIAR - Arcana Imperii

Blackmetal.pl

Pochodzący z rodzimego podwórka Beliar to zespół, z którego twórczością zetknąłem się po raz pierwszy około pół roku temu. Zamieszczone wówczas na myspace, niedotknięte masteringiem, utwory wywarły na mnie całkiem pozytywne wrażenie. 

Jak wiadomo jednak, wiele kapel zapowiada się obiecująco a gdy przychodzi, mówiąc wprost, co do czego, smakują tak samo jak odgrzewany po stypie kotlet.

Zachowałem więc zimną krew, nie obiecując sobie zbyt wiele. Jak się okazało, niesłusznie. Jakiś czas temu na biurku redakcji pojawił się świeżutki Beliar ze swą twórczością, nazwaną dumnie, „Arcana Imperii”. Krążek składający się sześciu morderczych (czasem mniej, czasem bardziej) kawałków. Nagrany latem 2010 roku w H.O.M Studio, światło dzienne ujrzał nakładem LSS po blisko roku leżakowania, w lipcu 2011. Warto wspomnieć tu o masteringu, który wyszedł spod ręki samego Devo z Marduka!

Przejdźmy jednak do sedna owej recenzji. Płyta rozpoczyna się instrumentalnym intro, które jak to rzadko bywa, zachowane zostało w sensownej, przyzwoitej i tym samym nie męczącej słuchacza długości (minuta i pół). Solidne brzmienie sekcji rytmicznej, dopełnione finezyjną solówką gitary intryguje, ale jednocześnie ma w sobie tyle mocy, by przegonić przypadkowych odbiorców. Przegonić zresztą nie bez powodu, jako, że już od drugiego w kolejności „Lord’s Betrayal”, Beliar dostarcza ekstremalnych wrażeń spod znaku nowoczesnego, lecz prawdziwego i uduchowionego black/death metalu. Mamy tu potężne blasty, konkretny bas, szybką i agresywną gitarę, a nad wszystkim unosi się złowieszcze darcie ryja. Kawałek ten stanowi wizytówkę całej płyty. I słusznie, bo podnosi ciśnienie ze skutkiem natychmiastowym.

Kolejna porcja emocji, to pozornie bardziej stonowany kawałek, o wszystko mówiącej nazwie „1410″. Jest klimatyczny a wolniejsze tempo doskonale uzupełniają wypełniające je momentami bluźniercze wokale. Następne dwie kompozycje to swoisty powrót do tempa znanego z filmów o polskiej husarii. Po bitwie, jaką stoczył rodzimy Beliar w asyście poprzednich utworów, kurz opada w rytmie instrumentalnego „Age of Sin”, będącego bardzo dobrym zakończeniem dla całości EPki. Podsumowując, „Arcana Imperii” winno znaleźć się w domu każdego, szanującego się fana polskiej sceny black metalowej. Album nie dla każdego, jednak warto doceniać to, co nasze.

Ocena: 8/10

http://www.blackmetal.pl/a/beliar-arcana-imperii-recenzja

Chaosvault.com

To mój pierwszy kontakt z Beliar i mam wrażenie, że nie ostatni. Zakładam bowiem, że są młodzi, być może nawet piękni (chociaż srogim image się zakrywają), a na pewno głodni muzyki, bo to ostatnie słychać na „Arcana Imperii”.

Dźwięki, które Beliar zaproponował nam na swoim debiucie, określiłbym jako dość wesoły (!) w swoim wydźwięku black metal z mnóstwem naleciałości. Słyszę thrash, przebija się nieco deathu i motoryka, która na myśl mi przywodzi heavy. Wszystko podlane doza melodii, której siłę wzmacnia jeszcze specyficznie drący ryja wokal. Rzekłbym: pięknie. Dużo lepiej Beliar brzmi w szybszych fragmentach płyty, bo jakoś nie przekonuje opętanie wylewające się ze zwolnienia w utworze numer 3. Dużo bardziejsza jest solówka. W zasadzie cały do przyjemny muzycznie obraz psuje mi ostatni kawałek. Mój humanistyczny umysł nie jest w stanie pojąć co pchnęło panów do umieszczenia tego wałka, który bardziej pasował by mi do naśladowców dajmy na to Devil Doll. Sam utwór jest dość prosty, acz ciekawy, ale kompletnie z dupy, przynajmniej z mojej starczej perspektywy. Za to singlowy, radiowy jest utwór numer dwa. Cholernie chwytliwy i do nucenia podczas dowolnej aktywności fizycznej. Nie jest źle, a nawet jest dobrze.

Na koniec jeszcze warto wspomnieć o samym wydaniu „Arcana Imperii”. Ascetyczne i w zasadzie w dwóch kolorach. No i nie wypalcujecie okładki. Także jeden mały punkt właśnie za to.

Ocena: 7/10

http://chaosvault.com/recenzje/beliar-arcana-imperii/

7 Gates of Hell Magazine

Zaskoczyli mnie ci młodzieńcy zupełnie swoim debiutem. Wyskoczyli niczym przysłowiowy diabeł z pudełka z materiałem, którego nie powstydziliby się i starzy wyjadacze. Jak nic ich nie zatrzyma, za parę lat to oni będą rozdawać kary na naszej scenie. Początek jest bardzo obiecujący, konkretnie dewastujący black metal z kilkoma naleciałościami z death metalu. "Arcana Imperii" wyrywa trzewia ostrymi riffami, a sekcja rytmiczna kopie prosto w sam środek ryja słuchacza. Kanonada brutalności i agresji zaskakuje i powala na kolana, bo kto by się spodziewał po nikomu nieznanej kapeli takiego maksymalnego rozkurwu. Jadą chłopaki ostro do przodu bezkompromisowym black metalem, ale nie jest to wyłącznie młócka na wysokich obrotach. Struktury utworów są złożone, nawet nie trzeba się zbytnio w nie wsłuchiwać by dostrzec mnogości elementów, jakie zostały wykorzystane do skomponowania tego MCD. Jest to muzyka zagrana na tzw. pełnej kurwie, ale w sposób bardzo inteligentny, Beliar operuje w wielu rejonach, wykorzystuje nie tylko zmiany temp, ale sięga też do różnych stylistycznie rozwiązań, co powoduje, że ta płyta jest wielowymiarowa i złożona. Nawet linie melodyczne, które przewijają się w tle są zadziorne i dzikie. Siła kompozycji porywa słuchacza, ciężko usiedzieć na dupsku, gdy z głośników dobiega "Arcana Imperii". Jak panowie zaczną koncertować, to dopiero będzie masakra i ludobójstwo podczas ich gigów. Reasumując bardzo dobry debiut, bardzo intensywnym z wieloma odcieniami, kipiący od agresji i nieco furiacki, chociaż jednocześnie bardzo dobrze skomponowany i w pewnym sensie wywarzony.

666 – Tymothy

LSS 012 AASGARD - Nekriki Mistagogia

Black Crow zine nr 2

Kolejna EP-ka wydana nakładem Lower Silesian Stronghold gdzie mamy do czynienia tym razem z 20-minutową dawką siermiężnego Black Metalu w wydaniu Greckiego Aasgard. Całość poprzedzona wstępniakiem z hollywoodzkiego obrazu ku chwale starej Hellady a potem ostry atak chłoszczącym ryj krysta Blackiem. Produkcja tego materiału naznaczona jest wszechogarniającym brudem i znakiem Chaosu. Na pierwszy plan wysuwa się miarowa praca perkusji i gitar, bas gdzieś niknie bardzo daleko. Średnio-szybkie tempa przypominają norweską szkołę BM spod znaku choćby Gorgoroth. Wokal bardzo sugestywny i mocny. Całośc kończy instrumentalny utwór Nekropobi. Wszystko współgra ze sobą tworząc diabelską atmosferę – jak rżnięcie zakonnicy zardzewiałą piłą do drewna w ciemnej piwnicy. Panom Marrokowi i Aethyrowi wychodzi to nadzwyczaj dobrze. Szkoda tylko że 20 minut a nie 68686 godzin…

Chaosvault.com

Maszyna losująca postanowiła obdarować mnie z całkiem sporej paczki jaka przyszła z LSS na dzień dobry, greckim Aasgardem. Nie było to zbyt miłe z jej strony, ale z drugiej wiem, że akurat Lower S. ma dużo lepsze pozycje w katalogu i to mnie cieszy, bo te już mrugają do mnie oczkami i krzyczą: teraz my!. Ale najpierw Grecy.

To mój pierwszy kontakt z tym zespołem, pewnie nie ostatni, bo obstawiam, że muzycy (chociaż zakładam, że co najmniej jeden jest sportowcem, albo kroi greckie bryki ) będą dalej szerzyć swoje dźwięki, a te prędzej czy później do mnie dotrą. Bez zbytniego napinania i silenia się na wydumane metafory powiem tak: średnia muzyka w szybkich tempach z paroma zwolnieniami. Szału nie ma. Black metal do posłuchania, ale ani specjalnie nad nim piać się nie da, ani też rozdzierać szat i pytać „Co z tą muzyką?”. Aasgard nie zaskoczył mnie kompletnie. Od pierwszego do ostatniego dźwięku można bez trudu przewidzieć co zaraz nastąpi. Od intro, aż swoistego rodzaju outro, którego w zasadzie mogłoby nie być, bo jest najgorszym momentem płyty. Żaden to zarzut, ot starcze marudzenie. Aasgard na obecną chwilę zaliczyłbym do średniaków, bez szans na przejście do starszaków – przynajmniej w tym momencie. Trochę tak bez polotu połączona Norwegia z Grecją. Wyszło tak sobie, a w niektórych momentach razi mnie nieporadność w tej muzyce. Ja jednak jestem skrzywiony, bo słyszałem już takich płyt “tysiąc pińcset”. Świeżakom pewnie się spodoba bardziej niż dziadowi.

Punkt więcej Aasgard dostanie za, że tak się wyrażę, graficzne podejście do sprawy, bo mi się podoba. W zasadzie wybór pozostawiam Wam. Zawsze możecie sprawdzić ich na majspejsie, bo pewnie mają i wyrobić sobie zdanie. Odmeldowuję się.

Ocena: 5.5/1

http://chaosvault.com/recenzje/aasgard-nekriki-mistagogia-2/

Psychozine.eu

 "Nekriki Mistagogia" to czwarte wydawnictwo (łącznie z demosem) greckiego Aasgard. Sięgając do przekroju całej twórczości Marroka i Aethyra, nie do końca rozumiem o co im chodzi... W tekstach raz wychwalą greckiego Zeusa, sprofanują wartości chrześcijańskie, raz opowiedzą apokaliptyczną historyjkę o latających demonach, Lucyferze i Azraelu. Wspomną nawet patriotycznie o Grecji i wojnie przeciw Żydom. Ani to rasowy Pagan, ani satanistyczny czy patriotyczny black metal. Pozostawię to jednak bez dalszego komentarza.
       Przejdźmy do ich ostatniego wydawnictwa, które ukazało się dzięki rodzimej LSS. Okładkę zdobi świetny rysunek. Motyw Śmierci spacerującej po polu bitwy bardzo dobrze pasuje do warstwy tekstowej oraz muzycznej. Płyta to 5 utworów plus ciekawe intro- budujący wojenny klimat motyw z filmu "300", z towarzyszącymi dęciakami. Kolejne numery to już surowy black metal bez karkołomnych aranżacji- proste riffy i bębny, raczej umiarkowane tempa oraz nawiedzone wokale. Oldschool, brud, mrok i od cholery pogłosów, czyli teoretycznie wszystko się zgadza. Im bliżej końca, tym lepsze kompozycje. Po przeciętnym "The beginning of the fall", niczym nie zaskakuje nas "The search for a glorious death". Zaczyna mi się podobać od kolejnego, tytułowego utworu. Mamy tu już jakoś zbudowany aranż. Akcentowany wstęp, następnie znane z poprzednich numerów młócenie, tym razem jednak w o wiele lepszym stylu. Przedostatnia pozycja pt. "The day who the Gods will marching again to earth" nieźle się rozkręca. Marrok i Aethyr serwują nam naprzemiennie skoczny motyw oraz diabelskie opętanie. Epkę zamyka klimatyczny instrumental "Nekropobi". Prosta, aczkolwiek świetna kompozycja na "czystą" gitarę, której akompaniuje ulewna burza, kruki oraz wilki. Ciekawy akcent przywołujący na myśl motyw z okładki, gdzie po black-metalowej wojnie kurz opada, deszcz zmywa krew, a śmierć przechadza się podziwiając swe żniwo.
       Podsumowując- mam dystans do Aasgard, aczkolwiek "Nekriki Mistagogia" uważam za całkiem dobry album. Teksty tutaj są dość spójne, utrzymane w wojennej, antychrześcijańskiej tematyce, z nawiązaniem do religii i historii starożytnej Grecji. Album nie nudzi, jest zrealizowany z pomysłem, ale nie przekombinowany. Duży plus za okładkę i ostatni utwór.

http://www.psychozine.eu/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=2514

7 Gates of Hell Magazine

Okazuje się, że grecka scena (nie piszę o te oficjalnej rzecz jasna) kryje w sobie kilka zespołów, których twórczość bardzo przypadła mi do gustu. Jednym z nich jest Aasgard, który nie tak dawno wydał swoje MCD w naszej LSS. Nie dziwię się wytwórni, że postanowiła pod woje skrzydła przygarnąć tą hordę. Black metal ich autorstwa to prawdziwa gratka dla miłośników jego klasycznej formuły. Co ciekawe w swojej twórczości zespół wykorzystuje zarówno greckie wzorce, jak również sięga ku północy i temu, co działo się w Skandynawii w latach, gdy łuna płonących kościołów wznosiła się nad fiordami. Zimna muzyka wypełniona surowymi riffami, a te z kolei zdobi szorstkie brzmienie. Takie oblicze powinien mieć prawdziwy blackmetal, nieprzyjazne, złowrogie i odrzucające. Jednocześnie jest w tych dźwiękach pewna organiczność, która nadaje całości intrygującego dualizmu i kontrastu. Emocjonalne zabarwienie muzyki sprawia, że słucha się jej doskonale. Wciąga ona słuchacza w swoje meandra bluźnierstwa i wściekłości całkowicie. Jest w tych dźwiękach moc i potęga, które emanują podczas trwania "Nekriki Mistagogia" bardzo intensywnie. Klimat to nie tylko mrok i bluźnierstwo, ale też monumentalizm, który ujawnia się głównie w tych bardziej podniosłych momentach płyty. Jest to materiał zbudowany z prostych elementów, ale ułożonych i połączonych w mocną zionącą bezbożnością całość. Rekomendacja Grekom jak najbardziej się należy.

555 – Tymothy

LSS 011 WELTMACHT - The Call to Battle

LSS 010 THOR'S HAMMER - The Fate Worse Than Death

Metal-archives.com

Hailing from Poland (the land known to be a hotbed of NSBM and Pagan Metal), Thor’s Hammer, now a defunct band, was created by Rob Darken’s blood brother Capricornus. Capricornus classified his music as Horned Metal, well whatever, Thor’s Hammer is like a faster version of Graveland with the technicality of vintage Thrash/Speed Metal bands.

“The Fate Worse Than Death” was released back in 2002, a 7-tracked of anger driven Black Metal (or should I say NSBM?) album, chaotic yet melodic and folkish. Thor’s Hammer had incorporated interesting tempo changes, slow-paced doomy parts plus Speed Metal riffs plus the usual furious Black Metal beats, this arrangement prevents the songs from falling into stagnation and monotony. Capricornus sings with a growling voice using a “inside a bathroom” echoing effects. Capricornus did an outstanding job on the percussion section here. The presence of background keyboards isn’t a surprise since this is another Darken-Capricornus collaboration, I guess the rest of the bands members in this incarnation of Thor’s Hammer will remain unknown due the ludicrous statement at the back of the inlay card which reads: “No line-up, no contact.” By the way, Rob Darken composed the final chapter of this album with his signature ambient heathen electronica Outro. Bravo Rob! Did Rob sample some seagulls squawking here?

Music-wise Capricornus is a talented creature, however, his lyrics contain grammatical and spelling errors, these would surely make Mr. Capricornus’ High School English teacher frown if she finds out about them.

On the production side, this album sounds more like a rehearsal tape, the bass is almost non-existent and it appears that the microphones were installed 40 feet away from the band when they recorded this.

I highly recommend this album, I savor Black Metal taped in a crappy studio, but take heed, Thor’s Hammer’s ideology leans towards the white race supremacy.

Old Temple Magazine

Materiał może i stary, ale za to, jaki. Do wznowienia LSS dorzuciła dwa rehy, jako bonus. Właściwie TH każdemu miłośnikowi black metalu znany być powinien.  Cudownie surowy i obskurny album, do tego z zajebista atmosferą. Niewielu dzisiaj potrafi grać, jak te ”stare” kapele, a szkoda. Przekaz tak samo mocny jak muzyka, która, mimo iż prosta wciąga niczym kokainowy nałóg. Tak się właśnie powinno grać brudny cuchnący stęchlizną black metal. Tyle lat minęło od nagrania tego albumu, a cały czas robi on niesamowite wrażenie, ciągle to potężna muzyka zagrana z niesamowitym feelingiem. Słuchajcie i uczcie się młodzieży, bo jak już macie z kogoś rżnąć to przynajmniej z takich mocarzy jak TH. Każdy chciałby mieć taki grobowy sound, który capi kryptą, a mimo wszystko jest bardzo czytelny. Jak widać nie trzeba mieć wycackanej i wypolerowanej produkcji żeby brzmieć potężnie i klarownie.  TH doskonale łączy bezkompromisowość z majestatycznymi wstawkami, taki prosty zabieg, a świetnie wzbogaca brzmieniowo album. Cóż więcej mogę napisać, szukajcie tego albumu, warto go mieć w swojej kolekcji.
Tymothy

LSS 009 BRIARGH - Krigas

Metalcrypt.com

This is another one-man outfit on the Lower Silesian Stronghold, only this one is from Spain. This is more mellow, with slower rolling riffs and a smoother guitar sound, very much in the style of older Negura Bunget material mixed with a bit of a Trad Metal/Doom sound like Mael Mordha. The production has some real bottom to it, so the sound manages to be engulfing rather than flat, and the songs are long and moody, creating a real mood of frozen forests and heathen pride. If there is a weakness here it's the vocals, which are mostly in a kind of sotto-intoned style that isn't bad, but doesn't really add much. There's a lot of variety as well, with clean singing, croaking, muttering arc. The singing is pretty good, but the other stuff not so much. This is excellent mood music, and this guy shows real promise for future recordings, as this could evolve into a really great band. Excellent to see that some people still remember that Pagan Metal does not have to mean "polka", and can have some real drama and darkness to it.

Rating: 4/5

http://www.metalcrypt.com/pages/review.php?revid=6759

Psychozine.eu

Kurcze, czasami trzeba odsapnąć od rasowego metalowego mięcha. Sprzyjającą ku temu okolicznością okazał się najnowszy album jednoosobowego hiszpańskiego projektu Briargh, który ujrzał światło dzienne dzięki rodzimej True Underground Productions. Jakoś wcześniej nie pałałem entuzjazmem do kontaktu z tym materiałem, lecz teraz już wiem, że był to delikatny grzech zaniechania z mojej strony. Mea culpa, mea maxima culpa!!!
       Nie jest to może jakiś cholernie wybitny materiał, bardziej traktuję go, jako ciekawostkę, bo jak sami zapewne przyznacie, pogańskiego metalu z Półwyspu Iberyjskiego nie słucha się na co dzień. No, a przynajmniej ja nie znam z tamtego rejonu żadnego sensownego przedstawiciela tego gatunku. Jednak przy tej okazji animator całego zamieszania, niejaki Dux Briargh naprowadził mnie na kilku ciekawych twórców ze swojego kraju, o których istnieniu nie miałem bladego pojęcia. Warto tutaj dodać, że jest on jednocześnie założycielem death metalowej grupy Eldereon, która nomen omen również wydała swój płytowy debiut w naszym kraju. Spoko, nie będę dalej zapędzał się w krętą artystyczną drogę naszego bohatera, ponieważ musiałbym napisać tutaj całkiem obszerne wypracowanie. „Krigas” to prawie trzy kwadranse ciekawej muzyki o etnicznych korzeniach, mocno osadzonych w pogańskiej formule. Częstokroć możemy usłyszeć nietypowe ludowe instrumentarium, mamy sporo akustycznych fragmentów, starodawnych motywów i zapomnianych melodii. Oczywiście dominująca rolę odgrywa muzyka metalowa, mroczna i surowa, silnie ocierająca się o black metal, szczególnie ten skandynawski. W tych fragmentach słyszę pewne podobieństwa do Satyricon, czasami stary Tiamat przemknie. Hmmm, akurat Tiamat i black metal to nienajlepsze zestawienie, ale takie mam skojarzenia. Natomiast cieszy mnie fakt, choć znawcą tej stylistyki nie jestem, że Briargh próbuje wykreować swoją małą, ale własną niszę i może nie robi tego jeszcze zbyt udolnie, to wystarczająco skutecznie, aby przykuć moją uwagę na dłużej niż kilka rutynowych przesłuchań. Siedem interesujących utworów, w których ewidentnie jest potencjał i myśl przewodnia. Czy rozwinie się w przyszłości w coś poważniejszego, trudno wyrokować!? Zwłaszcza, że mamy tutaj doczynienie raczej z typowo undergroundowym przedsięwzięciem.

http://www.psychozine.eu/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=2520

Old Temple Magazine

Kolejny projekt Dux Briargh znanego z CrystalMoors i kilku innych hiszpańskich hord. Chłop się najwyraźniej nudzi, bo tylu zespołów, w których macza/maczał palce nie powstydziłby się sam Dan Swano. Do rzeczy może… jak tak słucham sobie najnowszego albumu, to czuje w tym inspiracje min. starego Burzum, starego Falkenbah i Bathory z epickiego okresu.  Taka mieszanka delikatnej surowości z epickim klimatem.  Nie robi to może piorunującego wrażenia i z nóg nie zwala, ale słucha się tego całkiem przyjemnie. Kompozycje mimo swej prostoty robią bardzo sympatyczne wrażenie, a to min. za sprawą swojej wielobarwności, podszyte nieraz folkowa melodyka czy średniowiecznym feelingiem, a i zadziorności im nie brakuje.  Takie balansowanie na granicy kilku styli, które prezentuje ten projekt wypada przekonywująco.  Facet modzi i miesza w kawałkach, wykorzystuje różne elementy, z których składa przyzwoitą całość.  Mimo swojej chropowatości jest to dosyć delikatny album, a to po części za sprawą melodyki, a to po części dzięki melancholii, która przewija się w miarę często. Mimo stonowanych temp dopasowanych do ogólnej atmosfery płyty, jest ona na swój sposób dynamiczna. Nie ma tu też przaśnego grania w wiejskim prostackim stylu, co jest bolączka wielu zespołów nawiązujących do pogańskiej schedy. Obiektywnie rzecz ujmując muzyka Briargh buja przyjemnie.
Tymothy

LSS 008 THOTH - Zamglenie

Blackmetalreviwes.com

We all know (and love?) Graveland, but Thoth – a depressive Black Metal triumvirate including one Rob Darken amongst its ranks – remains relatively unknown. The debut full-length ‘From The Abyss Of Dungeons Of Darkness’ was superb and this follow-up is equally captivating. Personally, I fell out of love with Darken’s main vehicle as he pursued increasingly more epic, bombastic terrain; but I am a sucker for Graveland’s earlier work, all of which I own on vinyl and treasure deeply.

‘Zamglenie’ contains the same kind of innocence. It’s carefree, naïve, infectious black art imbued with a passion and honesty that’s hard to come by these days. Granted, it’s repetitive and I daresay it’s pretty simplistic, too … but damn if these songs aren’t as effective as a Nemanja Vidić tackle on the edge of the box. No frills, no nonsense, no standing on ceremony; just 35 minutes of unapologetic darkly-atmospheric Black Metal that resides somewhere between classic Infernum, Leviathan and ‘The Eerie Cold’-era Shining.

The vocals on this release are extraordinary: pained, rasped howls and shrieks, laced with agony and spewed forth from a world wracked with pain. There’s little or no variation – just a barrage of pained gasps that resonate with authenticity. Varying shades of black, if you like. Isn’t this how BM ‘singing’ was meant to be before a sickening proliferation of clean vocals and choirs hijacked the subgenre, threatening to ruin it? Unsettling and discomforting, the bombardment of rasps on ‘Zanglenie’ comes as a right breath of dank air. And it’s most welcome.

If you’re looking for something palatable, accessible and easily digested, I suggest you take your search elsewhere. Thoth’s Black Metal is not for the faint of heart. These guys – who double up in bands like Selbstmord, Ohtar, Dark Fury, and (of course) Veles and Lord Wind – play the game by their own rules, making no concessions and adhering strictly to an ummistakably traditional black template. As suggested earlier, the album does tend to cover the same ground throughout its duration but monotony is never a danger when the music – and, more importantly, the mood – is this impressive.

Evilometer: 555/666

http://www.blackmetalreviews.com/?p=327

Chaosvault.com

Thoth to kolejny projekt w którym macza swoje palce Raborym znany chociażby z Dark Fury. W kooperację (nie po raz pierwszy, jak mnie pamięć nie myli) przygarnął Necro, którego co poniektórzy mogą kojarzyć z Ohtar. „Zamglenie” to druga płyta zespołu, ale pierwsza którą dane mi było przesłuchać.

Muzyka z którą dane mi się było zapoznawać przez ostatni tydzień, jako żywo sprawdza się jako soundtrack do obecnej pogody. Leje, zimno. Nawet najwięksi hardcorowcy zamykają się ze swoimi dziewojami w mieszkaniach popijając gorącą czekoladę i oglądając „Rozważną i romantyczną”, a Ty człowieku zapierdalaj sam na browar – można wpaść w depresję. I żeby pogłębić jeszcze uczucie wszechogarniającego smutku zapodaj sobie „Zamglenie”. Jest coś w tej muzyce hipnotycznego co oderwać się od niej nie pozwala. Mam parę skojarzeń w stronę konkretnych zespołów i każde co najmniej dziwne ( chyba najdziwniejsze jakie mi przyszło na myśl, to pierwsza płyta Forgotten Woods). Do tego dość specyficzny wokal przywodzący na myśl piekielne jęki. Można by go wyciągnąć nieco na przód, myślę że bez straty dla całości. I to w zasadzie tyle co mogę napisać pozytywnego. Mnie się ta płyta podoba, aczkolwiek zdaje sobie sprawę, że po pierwsze nie jest ona dla wszystkich, po drugie no w koło Macieju się jej jednak słuchać nie da. Tym w zasadzie mógłbym recenzje zakończyć, ale przypierdolę się do jednej rzeczy: tekstów. Generalnie jestem zdania, że w tym kraju było trzech dobrych tekściarzy: Cygan, Młynarski i Przybora. Większość tekstów pisanych po polsku – szczególnie przez metalowców – to jakaś liryczna masakra. Papka złożona ze słów – kluczy, które według twórców tychże liryk mają wyrażać ich piekielne dusze, tudzież mroczne jestestwo. Do tego metafory, które mają być poetyckie, a nie są nawet potoczne. I tu niestety też takie kwiatki znalazłem. I wbrew pozorom nie chodzi mi o tematykę.

Podoba mi się natomiast grafika dopełniająca dość ponury obraz wyłaniający się z muzyki. Oszczędna, ale coś jednak wyrażająca. I za to też plus. Ale z tekstów: siadaj trzy na szynach.

http://chaosvault.com/recenzje/thoth-zamglenie/

Old Temple Magazine

Jak dobrze sobie przypominam, poprzednia płyta Thoth nie za bardzo podpasowała pod moje muzyczne gusta.  Czy nowa płyta cos zmieni? Słucham jest sobie i mówię całkiem szczerze, niezłe to jest. Trochę mnie odstraszyło jak wyczytałem gdzieś, że to samobójczy black metal. Bo ilość gówna, która jest wydawana w tym „nurcie” sięga zenitu. Nie powiem, żeby mnie Thot jakoś szczególnie zdołował, ale przyznaje, że klimat maja iście wisielczy i ponury. Trochę ten album rozjaśnia bogata linia melodyczna, która właściwie przewija się tu non stop. Tyle tylko, że jest ona dosyć specyficzna jak i cała reszta, bo złowroga i nienawistna. Generalnie dosyć ciekawy efekt wyszedł muzykom Thoth, a może raczej powinienem napisać eksperyment. W zasadzie to ci panowie nie trzymają się sztywno kanonu i robią wszystko po swojemu. Nie ma tu samobójczego stękania i melancholijnej płaczliwości emo gnojków chcących popełnić samobójstwo rozpędzając się na swojej deskorolce z górki pod szkoła, bo ich dziewczyna rzuciła a mama nie chce puścić na grilla. Thoth to projekt bardzo dojrzały, w którym muzycy wiedzą, czego chcą i jak to osiągnąć. Mrok w tej muzyce to podstawa, ciemność która skrywa zło, czające się tam po to, aby w swoje szpony schwytać słuchacza.  Negatywizm, mizantropia i nihilizm, jakie słychać w tych dźwiękach są autentycznie szczere, bez ściemy i pozerstwa.  Sam jestem zaskoczony jak wsiąknąłem w te dźwięki, jak mocno potrafią kusić i mamić. Może trzeba sięgnąć po debiut raz jeszcze…
Tymothy

LSS 007 DARK FURY - Saligia

Chaosvault.com

O Jezu… tfu, Na Wielkiego Szatana, czy on zamierza recenzować Dark Fury, przecież oni grają NSBM. Ano zamierzam i nie tylko ich, o czym w niedługim czasie się przekonacie. Dlatego też, aby oszczędzić czasu sobie, tych którym się nie podoba wysyłam tu. Tam na samym dole znajdziecie naszą kejosową filozofię. Koniec tematu.

Przejdźmy do rzeczy najważniejszej, czyli muzyki zawartej na płycie „Saliga”. Mój kontakt z Dark Fury urwał się w zasadzie po drugiej płycie w zasadzie ciężko mi powiedzieć z jakiego powodu, bo już wtedy uważałem ich za jeden z lepszych zespołów na polskiej scenie. „Saliga” utwierdziła mnie tylko w tym przekonaniu, bo to płyta która zgniata całkiem sporą liczbę black metalowych produkcji wydanych w naszym pięknym i pogodnym kraju. Dźwięki, które Dark Fury wydało z siebie na tej płycie robią piekielnie dobre wrażenie. Do tego patrząc z perspektywy wspomnianej drugiej płyty zespół zrobił ogromny postęp. Dark Fury użyło tu dość prostych środków muzycznych, czym potwierdziło, że w prostocie siła.Pewnie gdyby zamiast o rasie, teksty mieli o olszy, czy innych okolicach przykrytych całunem klękano by przed nimi, no ale tak nie jest. Chociaż moim zdaniem, akurat w przypadku tej płyty nic straconego. Wystarczy wysłać teksty do Tomasza „Ale kurwa jestem zajebisty” Terlikowskiego, bądź do Szymona „Czerstwe żarty to nie ja tylko Prokop” Hołownii i co najmniej felieton jednego, lub drugiego gotowy, a wtedy droga do sławy stoi otworem. Dla mniej zorientowanych powiem tylko tyle, że tytułowa Saliga to rozpowszechnione w Średniowieczu określenie 7 grzechów głównych (dlaczego to już znajdziecie sobie sami). Tutaj pokazanych z dość ciekawej perspektywy. W sumie dość oczywistej, ale i tak myślę, że daje to do myślenia, czy raczej pokazuje pewne procedery pojawiające się u panów w czerni.

Płyta kręci się u mnie w odtwarzaczu od momentu kiedy doszła do mnie paczką z nią i jestem pewien, że szybko jej nie opuści. W zasadzie to żałuję, że nie usłyszałem jej zaraz po wydaniu, ale nie da się przecież wszystkiego ogarnąć.

Ocena: 9/10

http://chaosvault.com/recenzje/dark-fury-saliga/

Blackmetalreviwes.com

Within the space of 33 minutes, Dark Fury make their feelings on all things Catholic well and truly known. These seven songs stand proud as an all-out attack on organised religion, tearing into priests and Christian ethics like nails ripping through the flesh of ‘the chosen one’. Lyrically, the Poles rant with venom about the greed, hypocrisy, perversity and corruption of the church as they see it. All very entertaining stuff and hard to argue with the general sentiments expressed. Somehow it seems all the more potent coming from the same country that gave the world Pope John Paul II…

Musically, it’s pretty sandard Slavonic Black Metal, leaning towards the early 90s, executed at mid-to-high pace, but with some slower passages, such as on the excellent third track ‘Luxuria’, which also contains the sounds of weeping, defiled victims of the church’s wicked ways. While there’s nothing particularly original about either the sound or the themes to be found on here, ‘Salagia’ is nonetheless a really enjoyable listen, enhanced greatly by the aforementioned cries of the repressed or the mock laughter evident towards the end of the ensuing song, ‘Invidia’. These little touches – sound effects or samples – break up the monotony just enough to elevate the album above the norm.

The CD’s gambit – ‘Superbia’ – sets the tone brilliantly for a well-composed ride, with thundering drums, shrill guitars and some nice varied vocals. While a lot of anti-Christian artists tend to go over the top with the explicit nature of their message, I found Dark Fury’s approach to be more thoughtful but no less restrained, emphasising the greed of the priests (who come back again and again looking for more of our money) and the stupidity of the masses (who believe that giving money to the church can buy them a ticket into heaven). As it says on the inlay: “While listening to this album, mock the hypocrisy of all christians, both the priests and the faithful.” Enough said.

Evilometer: 444/666

http://www.blackmetalreviews.com/?p=360

Metalcrypt.com

I have never heard this band before, for all that they have been around for a long time. Polish, NS, and defiantly underground, this is not a band for the mainstream in any way, shape, or form. Powerful, propulsive Black Metal is what you get here, with a dedicated second-wave sound and a raw, hard-edged production job. This is solidly written, and the compositions are not simplistic, but I just don't find it that compelling. It does what it wants to do, but it's all been done so many times before.

Rating: 3.5/5

http://www.metalcrypt.com/pages/review.php?revid=6764

LSS 006 WSCHÓD - O Dumie, Sile i Ogniu

Chaosvault.com

Nazwa i tytuł mówią chyba same za siebie, więc jeśli ktokolwiek reaguje na połączenie metalu ze słowami pogański, patriotyzm, NSBM itd. itp. może sobie w zasadzie odpuścić dalsze czytanie i tak w sumie to dla niego gówno. Panów z ABW biegających po sieci w poszukiwaniu treści niezgodnych z konstytucją i polskim prawem muszę zmartwić. Nic takiego się tutaj nie znajdzie.

Chociaż z drugiej strony, tak zagłębiając się nieco bardziej w liryki, to jest w zasadzie dość szeroki zakres poglądów, chociaż cały czas utrzymujący się w pewnych nazwijmy skonkretyzowanej tematyce. Najwięcej jednak w tekstach jest przekonania autora tychże o jego wyższości i miałkości rodzaju ludzkiego. Bywa. Powiem tak, o ile muzycznie jest to dla mnie stojący na średnim poziomie black metal zalatujący surowizną, to wokalnie to dla mnie płyta nie do przeskoczenia. Mogę się tylko domyślać powodów, dla których w przypadku „O dumie, sile i ogniu” można mówić bardziej o deklamacji (czasem melodeklamacji, mniej lub bardziej świadomej), kojarzącej się niekiedy z festiwalem piosenki aktorskiej (dla ułatwienia: przekombinowane we kwestii interpretacji tekstu). Bez wątpienia dodaje to surowości, ale całościowo dla mnie jest męczące. W niektórych momentach sprawia to wrażenie, że muzyka sobie, a wokal sobie. Muzycznie najbardziej do gustu przypadł mi utwór numer dwa, rzekłbym że w swoim rodzaju jest nawet przebojowy i wpadający w uchu.

I tyle, po bólu i krzyku. Jeśli ktoś jednak ma ochotę zapoznać się z tym projektem ja na przeszkodzie stawał nie będę. Tym bardziej, że w dobie netu i tak można wszystko za darmo sprawdzić, bądź jak mawiają złośliwcy: po prostu podpierdolić.

Ocena: 5/10

http://chaosvault.com/recenzje/wschod-o-dumie-sile-i-ogniu/

LSS 005 HARZA - War

truecultheavymetal.com

Russian NSBM quintet act Harza deliver their second album entitled 'War'. The album is entirely in Russian, but nonetheless it is still a very good Black Metal release regardless of its links with Nazism. Music is music; unfortunately people can be too cynical for this and dismiss it otherwise. Military style music is performed but Black Metal vocals are imminent with this Russian opus that ultimately deterred Hitler from proceeding into Mother Russia's lairs or as it was once known, the USSR. It is regretful that NSBM does not get much coverage due to its political links, but there are fans out there who follow the Nazi regime whereas some just admire it. So this album is a must for Infernal War, The Furor and Waffen SS fans.

[7] RHYS STEVENSON

http://truecultheavymetal.com/blog6.php/2010/05/31/harza-war

blackdeaththrashmetal.blogspot.com

http://blackdeaththrashmetal.blogspot.com/2011/02/harza-war.html

LSS 004 OHTAR - Necrohate / DARK FURY - Auri Sacra Fames

LSS 003 SELBSTMORD - Dawn of a New Era

LSS 002 DARK FURY – The Price of Treason

LSS 001 DARK FURY – Fortress of Eagles

We must secure the existence of our people and a future for White Children!